Waxsalon

Hoewel ik me nu al een jaar of 25 scheer, blijf ik het een merkwaardig, soms zelfs onprettig ritueel vinden.

Lang heb ik gedacht dat ik me nooit zou hoeven te scheren – alleen onderaan mijn kin groeiden haren – maar op een gegeven moment viel het niet meer te ontkennen: ik moest me scheren of met een vlokkerige baard rondlopen. Dat laatste zag ik niet zitten.

Kortstondig ging ik mijn gezicht te lijf met een elektrische scheermachine, maar de verwoestingen die dat apparaat aanrichtte, waren nauwelijks te omschrijven. Van een vriendin hoorde ik dat zij zo’n apparaat gebruikte om haar paard mee te scheren, en dat verbaast me niets. Mocht ik reïncarneren als paard – volgens ingewijden zal ik terugkomen op deze aarde als paard of als ezel – vind ik het prima om met zo’n elektrische machine te worden geschoren, tot die tijd begin ik er niet meer aan.

Ik ging me dus zogenaamd nat scheren; we hebben het over de periode 1988-1989. Een tijd had ik de obsessie dat het gezicht helemaal glad diende te zijn en ik schoor me twee keer per dag. In 2003 zei de dermatoloog echter dat één keer in de drie dagen ook prima was.

Aan het begin van de jaren negentig had ik de licht erotische fantasie om de benen van vrouwen te scheren. Verder dan het scheren ging de fantasie niet. Ook wilde ik graag toekijken als vrouwen hun benen schoren, maar snel bleek dat veel vrouwen dat graag in afzondering doen.

Later kreeg ik een vriendin die placht te zeggen: ‘Ik heb mijn benen niet voor je geschoren, dat heb je namelijk niet verdiend.’

In New York raakte ik bekend met het fenomeen waxen. In de salon waar ik mijn nagels laat knippen, laat men zich ook waxen. De kreten die uit de waxruimtes komen, liegen er niet om.

Als ik ophoud met schrijven, ga ik verder met waxen. Eerst laat ik mezelf waxen, ik wil na het schrijven van de teen tot aan de navel volledig kaal zijn, vervolgens open ik een waxsalon.

Chez Yasha lijkt me een uitstekende naam. Ik ben van plan ook huisdieren te behandelen.