Vakantie

Achtenveertig uur vakantie in de Belgische Ardennen. Voor het eerst op de vloer in de laadruimte van mijn auto geslapen. Tussen reservewiel en tuingereedschap, op een te dun kampeermatrasje, niemand om tegen te klagen, gedwongen stoïcijn, namaak, geen ideologie. De camping heeft de vorm van een banaan, smal en gebogen. Een snelstromende beek buigt mee in een bed van ronde stenen.

Verderop staat ook een man zonder gezelschap, hij heeft meer ruimte dan ik in zijn forse camper van het merk Chevrolet. Hij groet me uit de verte, maar maakt verder geen aanstalten tot gezelligheid. Logisch, als je in je eentje op vakantie gaat. Tegen de avond veroorzaakt hij een incident, hij verzamelt hout dat voor het oprapen ligt, en maakt een vuur. Dat ligt voor de hand, deze camping staat bekend om z’n tolerantie jegens het vuur. Daar staat tegenover dat de 75-jarige eigenaresse enige keren per dag op een kleine fiets haar ronde maakt en streng ingrijpt als de regels overtreden worden. Door de extreme hitte wordt per dag vastgesteld of open vuur is toegestaan. Deze dag is het verboden. Een vrouw die elke ochtend voor haar tent esoterische oefeningen doet om eeuwig te kunnen blijven leven, heeft haar buurman in zijn antieke caravan gewaarschuwd dat er een verbod wordt overtreden. Hij gaat, en vraagt de vuurmaker of hij op de hoogte is van het verbod. De man knikt geruststellend, hij is op de hoogte, hij gooit zelfs nog wat hout in de vlammen. Van alle kanten wordt er nu gekeken en zacht gepraat, de eigenaresse vertoont zich niet. De volgende morgen ga ik op eigen houtje (à titre personnel) naar de man toe. Hij is een Vlaming en blijkt lid van een groep mannen te zijn die campings in België keuren op drie punten: is er bereik voor de mobiele telefoon, is er stromend water in de omgeving, mogen er vuren gestookt worden. Ik vraag hem of het niet belangrijk is dat je via de televisie het wereldnieuws kunt volgen. Hij glimlacht, het gaat om water, vuur en bereikbaarheid, dat is genoeg.