Ik krijg gelukkig hulp van Lauren Verster die op npo 3 de liefde als onderwerp heeft. Ze spreekt met een jongeman die wereldberoemd is geworden door een liefdesreisje naar China. Meteen is er de herinnering, een jongen van mijn school wiens naam ik me niet herinner, wiens gezicht niet duidelijk wordt en van wie ik ook niet meer weet in welke klas hij zat. Maar de kern van de herinnering is kraakhelder: hij hield alleen van Chinese meisjes. Ik praatte wel eens met hem in de pauze, dat is te zeggen, hij praatte, ik luisterde. Hij praatte over niets anders – niet over auto’s, schaatsen, Homerus, proefwerken, ouders, sigaretten – hij praatte alleen over Chinese meisjes. De herinnering blijft een beetje vaag over zijn intimiteiten, ik dacht dat zijn vriendinnen inderdaad louter Chinees waren en dat hij toespelingen maakte die in de jaren vijftig als onbehoorlijk beschouwd werden. De gesprekspartner van Lauren leeft nu en werkt in een kringloopwinkel, woont nog bij z’n ouders en heeft het internet tot zijn beschikking. Zij stelt hem de vraag die ik natuurlijk ook had moeten stellen: hoe is het begonnen, en wanneer? Het antwoord is voor mij beschamend eenvoudig: bij de Chinees. Bij het afhalen van de Chinese maaltijden ontdekt hij de Chinese vrouw. Dan maakt hij via internet kennis met een Chinese vrouw uit China op wie hij verliefd wordt.
Lauren praat met een wetenschapsjournalist over de trucs van de evolutie, hoe je aan het lijntje wordt gehouden, welke onzichtbare stofjes in werking worden gezet, wat de verborgen bedoeling is (voortplanting!). Lauren roept meer dan één keer: wat gemeen.
Ik ben het met haar eens, de evolutie is niet te vertrouwen. Het is niet voor niets dat de Wereldgezondheidsorganisatie verliefdheid tot een psychische stoornis heeft verklaard. Dat verandert trouwens niets aan de dagelijkse mondiale realiteit, de evolutie doet er een schepje bovenop als dat nodig is. Dat zie je ook als de verliefde jongeman in China arriveert, zijn meisje is niet op het vliegveld. Hij wacht tien dagen op een bankje in de aankomsthal, hij wordt wereldnieuws. Nu is hij alweer geruime tijd terug en hoopt dat ze contact met hem zal zoeken, zodat hij haar kan vergeven. Lauren Verster trekt haar bestaan in twijfel, hij niet, hij zegt dat ze bestaat. Ik zie zijn wanhoop, zij streelt zijn bovenarm.