Ik loop naar hem toe om te zeggen dat ik een inboorling ben uit het Amazonegebied, dat ik bang ben dat mijn ziel me door het filmen zal verlaten en dat ik daardoor nooit tot mijn vaderen vergaderd zal worden.
Als ik bij hem ben, zeg ik het niet.
Ik vraag hem eenvoudig waarom hij me filmt. Hij zegt dat hij van de televisie is. Ik vraag welke televisie. Hij blijkt een freelancer te zijn, hij werkt zonder opdracht, hij maakt kleine beeldverhalen die hij vervolgens verkoopt. Hij zag dat ik mijn auto langs de weg zette en uitstapte om naar een bordje te kijken. Ik zei dat ik inderdaad naar een bordje ging kijken dat hier sinds kort aan de weg staat en dat ik vanwege de rotonde niet zo snel kon lezen. Ik woon in de buurt en had een stil moment uitgekozen om het eens rustig te bekijken.
Ik krijg weer de sterke neiging mijn eenzelvige ziel en de ouderdom van de mensheid ter sprake te brengen. Ook nu houd ik me in, maar ik vertel hem wel iets uit een verwant gebied. In deze weg is twintig jaar geleden een kleine tunnel gemaakt. De eerste tijd trok ik altijd mijn hoofd tussen de schouders als ik erdoor reed. Er hangt een bord dat de hoogte aangeeft, 2 meter 40. Mijn bestelwagen heeft twee meter nodig, dus ik besloot na enige weken het schouderritueel te staken. Dat lukte me niet, de schouders hebben kennelijk een andere opdrachtgever, en dat is nu al twintig jaar het geval. Dat betekent dat mijn ratio de duisternis van droom, angst en dood nog steeds niet afdoende heeft kunnen bedwingen.
Na dit intermezzo filmt hij het bordje waarvoor ik uitgestapt ben: ‘Let op, rijbaan gescheiden door middengeleider.’
Hij filmt de middengeleider die een grote rol speelt in het civilisatieproces van de automobilist. Op dit weggedeelte werden de CDA-leden, die zich aan de 50 km-limiet hielden, altijd bruut gepasseerd door de PVV-stemmers, die fanatiek claxonneerden en hun middelvinger toonden. Dat is verleden tijd, hier heeft het CDA gewonnen, de PVV volgt rustig met ingehouden woede.
Als ik afscheid neem van de filmer, zeg ik dat hij mij vanwege de ouderdom van mijn ziel uit de film moet weglaten.
Ik word gefilmd door een onbekende man op een stille plek waar op dat ogenblik geen levend wezen te bekennen is, wij zijn de enige mensen