Vergelijkbaar met de religie van de profeet Zoroaster, die tien eeuwen voor Christus in Perzië ontstond, een machtige godsdienst in het enorme rijk van Meden en Perzen, en nu bijna verdwenen. In Perzië, tegenwoordig beter bekend als Iran, leven nog 25.000 aanhangers, Kefah Allush zoekt ze op. Ze streven naar goede gedachten, goede woorden, goede daden – verdriet is verboden.
In de zevende eeuw, als de islam zijn gewelddadige intrede doet, begint de teruggang van de Zoroasters. Ze worden in de ban gedaan, verjaagd, geschonden, vermoord, het bekende patroon – je kunt het elke avond op de televisie zien.
Kefah neemt een taxi, hij wordt van afstand gefilmd, hij staat langs een drukke weg, zijn opgestoken hand wordt door heel wat taxichauffeurs genegeerd. Die spreken natuurlijk geen Engels en weten dus dat het zinloos is om te reageren.
De eerste die eindelijk stopt spreekt wel degelijk Engels, en wat ik me pas later realiseer, de cameraman is ook ingestapt, hij zit onzichtbaar op de achterbank. Ik moet me aan de regels van het spel houden. Als ik zie dat er iemand sterft van de dorst in de onmetelijke woestijn, moet ik me niet laten meeslepen, de cameraman kan niet ver weg zijn met z’n veldfles.
Kefah beklimt een bergtop waar de gelovigen na hun dood werden neergelegd om door gieren te worden opgegeten. De kale botten werden in een kuil gegooid en met bijtend zuur overgoten tot er niets van over was. Dit ritueel hoorde bij de godsdienst, maar toen de zeden veranderden en de doden begraven werden, hoorde dat weer bij de godsdienst.
Een 92-jarige kerkhofknecht die de eerste zeven jaar van zijn loopbaan nog had samengewerkt met de gieren was er laconiek onder, het maakte niet uit of je werd afgekloven of begraven. Voor dit soort antwoorden kijk ik naar deze programma’s. Wat ik ook erg aardig vond was de naam van een bedevaartplaats in de bergen waar een prinses naartoe was gevlucht, Chak Chak.
Wat was dat voor een naam? Het was een onomatopee, het geluid van vallende druppels. Het kan me niet klein genoeg zijn. De laatste ontmoeting was ronduit schokkend. Een gelovige vertelde dat alle rituelen voor zijn grootouders zeer belangrijk waren, maar voor hem niet meer, en voor zijn kinderen helemaal niet.
Daar kwam het geld voor in de plaats. Kefah verslikte zich, vroeg zich af of hij het goed verstaan had. Hij had het goed verstaan, het geloof zou verdwijnen, het zou opgevolgd worden door het geldverdienen. Einde uitzending.