Ik voel het als ik beschenen door de zon naar het beeld zit te kijken. Televisie is voor de avond en de nacht. Overdag moet je werken, de vaatwasmachine leeghalen, boodschappen doen, een bezwaarschrift schrijven, gras maaien.
Ik zit te kijken naar een tenniswedstrijd tussen de Amerikaanse Serena Williams en de Italiaanse Sara Errani. De Amerikaanse heeft aan twee sets genoeg, ze wint de partij met 6-1, 6-3. Ik vraag me af of ik mijn tijd vermorst heb. Ik besluit van niet, de commentator heeft een woordspelig grapje gemaakt over Sara Errani dat ik niet had willen missen. Ik had nooit van haar gehoord, de commentator vertelt dat ze een erg goede dubbelspeelster was die met haar vaste partner alles won wat er maar te winnen viel. Ze zijn gestopt met het damesdubbelspel omdat er geen uitdaging meer was. De officiële versie, zegt hij. De onofficiële is dat ze niet alleen op de baan partners waren, maar ook daarbuiten een liefdeskoppel vormden. Bovendien deed Sara het ook nog stiekem met hun trainer. De commentator zegt: ‘Ze was ook een crack in het gemengd dubbel.’ Deze woordspeling maakt het goed, ik moet lachen, en lachen neemt de zonde weg. Bij mij, wel te verstaan.