Vorige week heb ik Wim Daniëls in levenden lijve ontmoet op een taalfeest. Toen ik hem zag, dacht ik direct aan de laatste ‘n’ in levenden. Niet vergeten, dacht ik, niet vergeten. Wim Daniëls is de grootste kenner van spelling, idioom en grammatica in ons land. Ik heb hem talloze malen op de televisie gezien, altijd vertelt hij iets wat nieuw voor me is. Ik vreesde hem ooit te ontmoeten, ik was bang dat hij meteen zou ontdekken dat mijn taalkennis niet in de schaduw kon staan van de zijne. Angst en jaloezie zijn mijn vaste begeleiders, ik probeer ze uit het licht te houden, maar dat lukt niet altijd.
Het feest werd gegeven ter ere van het twintigjarig bestaan van een leesgenootschap. Het eindigde met een maaltijd voor 120 mensen.
Wim Daniëls hield drie redevoeringen, staande op een wankele keukenstoel, de eetzaal juichte en joelde van genot. Maar net als op de televisie vertelde hij toch ook weer iets wat ik niet wist. Schoe is enkelvoud, schoen is meervoud, schoenen is dus dubbelop. Ik hoopte dat hij het verzonnen had, maar toen ik thuis het etymologisch woordenboek opensloeg, bleek hij weer gelijk te hebben.
Donderdag 20november 2014
'Ik volg hem met belangstelling tot zijn laatste snik. Als ik tot rust ben gekomen, verbeeld ik me dat hij de hele uitzending gehuild heeft.'