Troost

Wislawa Szymborska heeft een gedicht gemaakt over het happy end, het heet Troost. Darwin las graag romans, maar als het boek geen happy end had gooide hij het woedend in het vuur.

Zo kijk ik naar de televisie, als een angstig klein roofdier aan de bosrand, klaar voor de oversteek. Als iemand me vertelt dat een islamitische strijder een Engelse hulpverlener met een mes onthoofdt, kijk ik niet. Beelden zijn van een andere orde dan woorden. In mijn leven is dat gebeurd, de massale overgang van woord naar beeld, een onvoorstelbaar drama.

Toch word ik soms ook op het beeldscherm door woorden verrast. Jeroen Pauw heeft twee gasten, een dikke man en een blonde vrouw die uitleggen dat suiker als een onzichtbare gifslang ons leven binnengegleden is. Pauw lacht erbij, niet uitbundig, maar besmuikt – dat is wat hem zo goed maakt. Aan hem kun je zien dat het leven verrukkelijk is als je geluk hebt.

De suiker, die onze ondergang zal worden, is vooral verstopt in gezond voedsel. Pauw houdt de verpakkingen omhoog en leest de geruststellende teksten.

Voor de dikke man is er nog maar één uitweg, een maagverkleining.