Eeuwig leven

Een film over een man die onsterfelijk blijkt te zijn. Ik kijk in dubbele ontzetting – het verhaal speelt zich af in de dodencellen van een Amerikaanse gevangenis. Ik ben gefascineerd, maar weet niet of het een prachtige film is of een afschuwelijke draak. Daar komt nog bij dat rtl 7 de zender is, een omroep waar ik vrijwel nooit aan denk en nooit naar kijk. Deze keer ben ik zappend blijven hangen aan een beeld of een woord, en het duurt niet lang voor ik me herinner waarom ik me hier ongewenst voel: de reclame. Commercieel betekent reclame, maar dat het deze onbeschrijflijke vorm heeft aangenomen, was mij onbekend. Na elke vijf minuten film krijg je tien minuten reclame. Mijn milde ongeloof verandert in schuimende woede, ik probeer vergeefs de geadverteerde artikelen te onthouden voor een privéboycot.

In zijn laatste monoloog spreekt de hoofdpersoon de hoop uit dat er een einde zal komen aan zijn onsterfelijkheid. ’s Nachts lees ik in het kladboek van Lichtenberg (1742-1799): ‘Dat het volstrekt onmogelijk zou zijn dat een mens eeuwig zou kunnen leven, geloof ik niet, want gestadig minder worden omvat niet noodzakelijkerwijs het begrip ophouden.’