Het is in het buurtje achter het regeringspaleis Élysée in het sjieke 7e arrondissement. De restaurants hier hebben een chambre separée, opdat politici privé kunnen dejeuneren en er zitten wijnhandels, bloemisten en chocolaterieën waar drukbezette machthebbers de ingrediënten halen die hun (privé)leven soepel moet laten verlopen. Te midden van deze sjiek, je zou het er niet verwachten, bevindt zich een school waar jaarlijks zo’n 120 asielzoekers de sleutels krijgen aangereikt van het Frans-zijn in al zijn facetten: Association Pierre Claver, niet toevallig vernoemd naar een katholieke missionaris.
Op een onopvallend naambordje na, het zal niet zonder reden zijn, verraadt niets dat er dagelijks vluchtelingen samenkomen in dit gebouw, dat aan het zicht onttrokken ligt achter een toegangspoort die uitkomt op een piepklein binnenplaatsje. Tussen de tafeltennis en wat bankjes staan rokende en lachende studenten die onderling Arabisch praten maar vriendelijk bonjour zeggen.
Binnen is het al even klein, met beneden de centrale ruimte waar iedereen samenkomt en een kantoortje, en boven een paar kamers die dienstdoen als leslokaal, met gordijnen van elkaar gescheiden. Meer is het niet. Het is informeel en gezellig, met Perzische tapijten op de grond. Foto’s aan de muur van Pierre Claver-uitjes, voetbal, zeilen, en veel groepsfoto’s.
Behalve Franse les, wat het leeuwendeel van de tijd opslokt in het begin, biedt Pierre Claver een ontmoetingsplaats met een huiselijk karakter – minstens zo belangrijk voor de losse zielen hier, die de nacht god weet waar doorbrengen in Parijs, maar voor wie hier ’s morgens de gesuikerde thee wacht en ’s middags een zelfbereide warme lunch.
Het onderwijsprogramma gaat veel verder dan taalles: Pierre Claver biedt ook lessen aan in de Franse geschiedenis vanaf de Middeleeuwen, en onderwijst vluchtelingen de principes van de Franse rechtsstaat en de morele waarden van de Republiek – vrijheid, gelijkheid, broederschap en de laïcité, de overtuiging dat geloof en religie geen rol mogen spelen in de maatschappij, waarover in Frankrijk zoveel te doen is.
Tafeletiquette staat ook op het programma, van kaasplankje tot slakkenvork. En zangles, dansles, poëzie – het is een complete opvoeding, die doet denken aan de filmklassieker My Fair Lady, waarin een plat pratend bloemenverkoopstertje haar accent afleert en transformeert tot Engelse dame.