“Aawww!! ... Heh?! Waar komen deze vuile onderbroeken en T-shirts vandaan? Ma! Ik heb je toch verteld mijn vieze kleding in de wasmachine te doen? Waarom heb je ze in mijn fietstas gedaan? ...”
Ik val flauw... maar seconden later ben ik er weer. “Heh, waar ben ik? Ik kan mijn lichaam niet bewegen! En waarom zijn er sneeuwbergen buiten het raam? Er is geen sneeuw in Singapore en er zijn geen bergen in Nederland; waar ben ik?! Waarom zit opa naast mijn bed te schaken? Hij was toch al 15 jaar overleden? En waarom hoor ik mijn klasgenoten van de middelbare school lachen buiten het raam? Ow nee... Sissie ik heb je toch gewaarschuwd mijn dagboeken in mijn kast in Singapore niet te lezen?! Nu worden al die geheugens weer echt! Ik moet hier uit...
... ow nee... mijn lichaam beweegt niet. Brrr, het vriest hier! Waarom is opa nu weer weg? Ma, kun je mij horen schreeuwen?! Kan iemand... wil iemand mij alsjeblieft helpen!!!!!?”
Bzzz. Bzzz.
Ik word wakker. Op mijn bed in mijn nieuwe kamer aan de Witte Vrouwen Singel in Utrecht. Ik kijk naar mijn mobiel naast mij - een vriend smsde of ik vanavond mee naar de Latin America Film Festival wil. Mijn prachtige rode bank staat nog steeds naast mij en de warme lente zon schijnt door de lange glazen ramen. Mijn familie zit, als het goed is, nog steeds in Singapore. Alles is goed en in orde. Het enige ding dat mis is, is dat ik een tukkie heb gedaan met een boek onder mijn rug.
Guangmian Kung (25) is een Singaporese oudluchtvaarttechnicus met het talent zich in ongewone Nederlandse situaties te werken. Om de drie weken schrijft hij voor Dorst een column in de VPRO Gids.