Het sneeuwt, dus ik heb zin in wat rustige kerstmuziek. Een van de nummers die opkomt in de zoekresultaten van Spotify valt me op: ‘Merry Christmas Mr. Lawrence’. De naam van het nummer lijkt een beetje bekend. Ik klik erop. Binnen enkele seconden realiseer ik me: dit is dat ene nummer van de Japanse componist Ryuchi Sakamoto, dat ik al jarenlang probeerde terug te vinden!
Emotionele scènes uit de anime films Princess Mononoke en Spirited Away flitsten voor mijn ogen, terwijl ik volledig terugzink in een geestelijk toestand die ik alleen ken van mijn leven in Singapore - een vol onderdrukte emoties, stoïcijnse melancholie en dramatische gedachten. Voor even ben ik verzonken in het verdriet, de zachtheid en de dappere brosheid van het nummer. Prachtig. Betoverend.
Maar dat geldt helaas alleen voor de linkerhelft van mijn lichaam. Aan mijn rechterkant komen twee lompe Hollandse meiden zitten. Met hun benen op de rand van de stoelen beginnen ze luid en enthousiast te praten over aardappelen. Yes, aardappelen! Over hoe lekker aardappelen zijn als je ze goed stampt met je vork. ‘Echt! Echt!’ schreeuwt de ene. ‘Jaja! Echt! Echt!’ schreeuwt de ander terug, met een ‘G’ zo hard dat ik bang ben voor haar speeksel. Jaja mensen, ik ben in Nederland; waar de aardappelen zijn verheven tot kunst en de meisjes vaak geen echte meisjes zijn. Zonder een werkende rechterkant van mijn koptelefoon, kan ik ‘emo zijn’ voor nu wel vergeten.
Guangmian Kung (24) is een Singaporese blogger en muzikant. Hij studeerde lucht- en ruimtevaarttechniek, woont sinds drie jaar in Nederland en probeert hier te integreren. Om de drie weken schrijft hij voor Dorst een column in de VPRO Gids.