Afrika behoeft medelijden noch bewondering. Maar om onszelf te begrijpen, moeten we opletten wat daar gebeurt. Overpeinzingen van presentator Bram Vermeulen bij Dwars door Afrika.

-------------------------------------------------------------
Dwars door Afrika - aflevering 7: Achter de wolkenkrabbers
zondag 19 oktober, 20.15-21.05 uur, NPO2 (hier online te zien)
-------------------------------------------------------------

In geen land in Afrika word je zo vaak zonder aantoonbare reden tegengewerkt als in Angola.

Eens was ik op zoek naar het ministerie van Financiën in de hoofdstad Luanda. Voor ik er erg in had was ik de hoofdingang van het ministerie voorbij gelopen. Om mijn verspilde meters in te halen stapte ik over een hekje, dat niet veel hoger was dan de rand van mijn schoenen. Een hels kabaal barstte los. Uit drie richtingen werd ik besprongen door beveiligers en willekeurige passanten. Wat haalde ik me in mijn hoofd? Ik keek twee meter naar beneden en zag toen pas dat er in het hekje een poortje was gemaakt. De bewakers bevallen me de entree nog een keer te maken: poortje open, poortje dicht. Zo doen we dat hier. In Angola is het proces altijd belangrijker dan het doel.

De Portugezen kwamen hier in de vijftiende eeuw aan wal en waren de ergste pennenlikkers onder de kolonisten. Voor alles een regel. Hoe ver het bureau van de muur moet staan, hoe hoog de brandblusser van de vloer moet hangen: 1 meter 23. Daar kwam na de onafhankelijkheid in 1975 nog eens de marxistische inslag van de nieuwe MPLA-regering overheen, en 27 jaar burgeroorlog.

Zo kwam het dat ik eens gehaast mijn tassen voor de incheckbalie op een Angolees vliegveld neerzette maar op mijn terugweg naar de taxi voor de overgebleven tassen werd tegengehouden door de portier. 'Dit is de ingang', sprak hij streng. Hij wees naar de andere kant van het vliegveld: 'daar is de uitgang.'