Masja: Als je naar een arts gaat om dan dan leg je in feite jouw lot in het handen van die arts. Dat is cruciaal.

Ane: En toen werd er ook gezegd dat het inmiddels een internationale zaak was  

Dit is een podcast over een serieleugenaar – over bedrog,      vertrouwen en je beter voordoen dan je bent.

Maar ook een podcast over schaamte. Schaamte bij degenen die erin trapten, en het zwijgen dat daar telkens op volgt.

Ik ben Michelle Salomons en ik ben Hansje van de Beek
We zijn journalisten en samen gaan we op zoek naar een man die zichzelf Dr. Bones noemt  

Als Peter in de zomer van 2015 op Ameland is wordt hij gearresteerd. Het nieuws verschijnt in de media. Ook bij de GGD in Arhnem lezen ze een artikel in dagblad de Stentor. Het stuk gaat over een nep-patholoog, Peter B., die werkt bij de Politieacademie. Bij de GGD realiseren ze zich dat het over hun Peter gaat. Een GGD-arts mailt: dat hij nu pas is aangehouden verbaast mij wel een beetje

En het verbaast ons ook. Waarom is Peter niet meteen opgepakt toen de GGD hem snapte?

Uit de aanklacht van het Openbaar Ministerie maken we op dat de GGD er al in maart 2015 achter komt dat Peter, hun nieuwe forensisch arts, geen bloeddruk kan meten.

Hoe kan het dan vijf maanden duren totdat Peter wordt opgepakt in Ameland? Vijf maanden waarin Peter blijkbaar nog door kan werken, want precies in deze periode pleegt hij misschien wel zijn grootste misdaad: een klus voor het Amerikaanse bedrijf Kenyon

NOS tune: Een vliegtuig van Germanwings stortte neer in de Franse bergen. Vrijwel zeker zijn er geen overlevenden onder de 150 mensen aan boord. Onder de slachtoffers één Nederlandse en verder vooral Spanjaarden en Duitsers. Ook een schoolklas op de terugweg van een tripje Barcelona.

Om erachter te komen wat er nu precies gebeurd is, bellen we de GGD.

Hansje: Hallo met Hansje van de Beek. Spreek ik met de GGD persafdeling?

Hansje: We hebben een mailtje. Van de GGD.

Michelle: Oh nee…

Hansje: Hallo Hansje, voor je in de telefoon klimt, hier ons antwoord: onze organisatie werkt niet mee. Punt.

We snappen niet zo goed waarom de GGD niet met ons wil praten. Zij zijn toch de helden die Peter ontdekt hebben? We krijgen een vreemd antwoord: de zaak is voor ons ‘afgedaan en afgesloten’ en ze vinden de kwestie niet belangrijk genoeg om deze zaak te bespreken.

De Politieacademie, de plek waar Peter les gaf, geeft aan dat ook zij niet willen meewerken aan onze podcast. En dus dienen we bij allebei de organisaties een zogenoemd WOB-verzoek in. Dat is een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur. Die wet schrijft de overheid voor dat, in principe, alle documenten van de overheid openbaar zijn. Onze verwachtingen zijn niet hoog. Een WOB-procedure is vaak een maandenlange juridische strijd waarbij, als je al documenten krijgt, meestal een groot deel zwart gelakt is.  

En dus wordt het nu wachten.

Inmiddels heeft Peter zijn straf uitgezeten. We hebben hem toen we begonnen met deze podcast een brief geschreven om te vragen of hij zijn verhaal aan ons wil vertellen, maar dat wees hij meteen af.

We hebben allerlei manieren bedacht om toch te begrijpen waarom hij dit heeft gedaan. Misschien wil zijn vrouw wel wat uitleggen. Ze zou een winkel hebben waar we langs kunnen. Maar we besluiten dit niet te doen. Het voelt niet goed om iemand erbij te betrekken die er niks aan heeft kunnen doen, en zomaar haar privéleven in te lopen.

Maar nu we bijna klaar zijn met deze podcast, moeten we hem toch nog een keer de kans geven om hierop te reageren, als hij dat wil. En dus bellen we hem op. We stellen het een paar keer uit want we vinden het spannend, misschien wil hij nu ineens wel praten. En dit is onze enige kans om de man te spreken waar we al die tijd mee bezig zijn geweest.

Helaas, hij alleen: ‘U kunt contact opnemen met mijn advocaat.’

We vragen zijn advocaat of Peter de uitzendingen voor publicatie wil horen. Ook daar wil hij geen gebruik van maken.

We zouden het liefst in het brein van Peter willen kruipen. Waarom deed hij wat hij deed? Wat gaat er door het hoofd van een oplichter? We gaan op zoek naar iemand die wel het achterste van zijn tong wil laten zien. We vinden meesteroplichter Albert Balvers.

Omroep Gelderland: Het achterhoekse dorp is in rep en roer. Het gaat om de 49-jarige Albert Balvers een grote meneer uit het Nederlandse zakenleven maar ook een gewetenloze boef.

Dit zijn een nieuwsberichten uit 2009 van Omroep Gelderland.

Omroep Gelderland: Balvers is voormalig directeur van onder meer warenhuisketen V&D en ook KPN waar hij  twee jaar geleden vertrok.

Albert moet 1,5 jaar de gevangenis in omdat hij vrienden en kennissen honderdduizenden euro’s heeft afgetroggeld om zijn luxueuze bestaan te kunnen bekostigen.

Omroep Gelderland: Hij woont met zijn vijf kinderen vrouw en kinderen in een ongelooflijk grote villa in Joppe, waar de mensen sowieso al aardig wonen.

Dit was trouwens niet de eerste keer dat Albert gepakt werd. In de jaren ‘80 werd hij ook gearresteerd voor oplichting. Ook toen peuterde hij met mooie praatjes geld los bij banken en grote instellingen. Zijn rechtszaak werd breed uitgemeten in De Telegraaf. De krant beschrijft dat politieagenten die hem verhoorde diep onder de indruk van hem waren. De verhoren waren een soort attractie geweest vertellen ze: zijn hersenen werken sneller dan de beste computers.

Inmiddels zegt Albert dat hij zijn leven heeft gebeterd. Na de tweede keer in de gevangenis schreef hij een boek en zwoer hij het liegen en bedriegen af.

We gaan bij hem langs in Hamburg waar hij inmiddels woont.

Albert: Extreem statusgevoelig, extreem onbetrouwbaar, extreem manipulerend, ja het zijn allemaal eigenschappen waarmee je ver komt.
 
Hansje: En die heb jij allemaal?
 
Albert: Ik vrees het wel ja.

Albert: Dat is de rücksichtloosheid, om maar een Duits woord te gebruiken wat ook in het Nl wel gebruikt wordt. Er zit wel een gewetenloosheid in, en het doel heiligt de middelen, en dan gaat al het andere aan de kant

We hopen dat Albert ons kan helpen Peter beter te begrijpen. Daarom hebben we hem informatie opgestuurd. Zo kon hij zich een beetje inlezen. Albert benadrukt eerst dat hij en Peter wel anders zijn, maar geeft ook toe dat er gelijkenissen zijn.
 
Albert: Waar ik me in herken is dat hij zich graag heeft overgegeven aan, noem het maar, grootheidsfantasieën en dat ook zeer hardnekkig heeft nagejaagd. Uiteindelijk is ook mij de macht zo zeer naar het hoofd gestegen, en dan gaan de leugens komen. Als ik dan een keer een doel voor ogen heb gesteld, gaat ook alles aan de kant om dat te bereiken. En de waarheid gaat dan ook aan de kant. Die is ondergeschikt.

Michelle: Kun je iets vertellen over de verschillende tactieken die je als leugenaar gebruikt om goed te kunnen liegen?

Albert: Dicht bij de waarheid blijven. Niet te veel liegen. Zorgen dat er een kern van waarheid in zit, dat is handig. Dat is een goed kunstje. Dat betekent dat als mensen iets gaan controleren, dat ze dan denken, oh ja dat klopt in elk geval wat hij zei. Oke, nou dan klopt misschien de rest ook wel. Zo’n gevoel ontstaat er dan, dat helpt. Iets volledig uit je duim zuigen is dom. Dat werkt niet.

Hansje: Dat zien we ook bij Peter, hij deed zich voor als patholoog, maar was wel opgeleid tot obductieassistent. Dat is de ondersteuner. Dan heb je wel iets wat er misschien op lijkt.  

Michelle: En ook bij andere leugens, hij zou de Davis Cup gewonnen heb, maar hij kon ook wel goed tennissen.

Albert: Het is natuurlijk inderdaad zo dat, om een leugen te dekken, is vaak een andere leugen nodig en dat wordt wel verdomd ingewikkeld na een tijdje. Als je een persoon dat vertelt, en een andere persoon dat vertelt, dan moet je er dus ook voor zorgen dat als die mensen elkaar zien, dat we niet alle drie over hetzelfde thema praten, want dan merken ze opeens dat er verschillen in de versies zitten. Dat leven wordt zo ingewikkeld. Dat is echt niet vol te houden. Ik geloof dat zo’n netwerk aan leugens ook altijd instort. Dat is ten dode opgeschreven. Dat kan een jaar duren, kan twee jaar duren, of een paar jaar als je hartstikke slim bent. Maar het gaat een keer fout, het gaat altijd een keer fout.

Michelle: En jij noemt het versiebeheer, heb je dat zelf bedacht?

Albert: Ja, dat heb ik bedacht. Dat is mijn woord. Mooi woord he, versiebeheer.

Dat versiebeheer herkennen we ook wel. Manuela, de vrouw die Peter les gaf en met hem in het bestuur van obductie-assistenten zat, vertelde ons dat Peter verschillende verhalen ophield. Aan de een vertelde hij dat hij obductieassistent was, aan de ander dat hij patholoog was. Pas toen het nieuws over Peter bekend werd kwamen ze er van elkaar achter.

In de aanklacht van het Openbaar Ministerie kunnen we wel een inkijkje krijgen in het brein van Peter. Ze hebben Peter gesproken en schrijven dat hij enkel en alleen bezig is geweest om zichzelf een hoofdrol te geven. Hij lijkt niet te begrijpen dat “iedereen wil dat hij een diploma heeft”. Uit het psychologisch onderzoek blijkt dat de onderzoekers verwachten dat Peters zijn neiging tot het verfraaien en verdraaien van de werkelijkheid niet direct zal kwijtraken, tenzij hij zich laat behandelen.

Twee maanden na onze Wob-verzoeken krijgen we reactie. Zoals verwacht ligt de GGD dwars: als we ze vragen of ze niet meer documenten hebben dan ze ons hebben opgestuurd, krijgen we het rare verzoek om te bewijzen dat wij wel echt de VPRO en HUMAN werken. Het lijkt ons een vertragingsmethode want het is verder totaal niet relevant. Niet alleen journalisten, iedereen kan een Wob-verzoek indienen.

We gaan langs de directeuren van de omroepen en sturen hun verklaring met handtekening naar de GGD. En nu wordt het opnieuw wachten op een reactie.

Maar bij ons WOB-verzoek bij de Politieacademie gaat het heel anders. Daar gebeurt eigenlijk iets unieks.

Audiobericht Whatsapp Hansje: Jeeej, we krijgen gewoon oprecht stukken over Peter. Ik had het echt niet verwacht zeker na het gesprek met de persvoorlichter.

We zitten op dat moment nog midden in een lockdown, dus sturen elkaar dit soort audioberichtjes via Whatsapp. We hebben net, tot onze verbazing, een belletje gekregen van ene André, een privacy officer. Of we misschien niet gewoon het hele onderzoeksdossier over Peter willen komen inzien?

Audiobericht Whatsapp Hansje: En we moeten echt veel krijgen want het hele verhaal was anders moeten we zoveel gaan zwarten. Het is veel handiger om even langs te komen. Dus als het een dingetje was dan hadden we het wel opgestuurd gekregen. Ik ben echt heel benieuwd hoeveel we krijgen en wat.

Audiobericht Whatsapp Michelle: Ja ik ook, Super cool, en boven alles, hartje Andre.

Een aantal dagen later lopen we samen met privacy officer André door de Politieacademie in Apeldoorn.

De afspraak is: als wij geen foto’s maken, gaat Andre niets weglakken. Het voelt een beetje alsof we in de maling worden genomen want zo gaat het normaal gesproken nooit. Maar als we eenmaal in een kamertje achterin het pand staan, ligt het daar echt: een heel dossier. En: het is een flink pakket.

Een van de eerste dingen die we zien is een diploma van Peter. Het ziet eruit of het met word-art is gemaakt.

Er is een hoofdrol weggelegd voor een iemand in het dossier: de vrouw die Peter aannam. Later we haar Sonja noemen. Ze neemt Peter aan omdat hij gewerkt zou hebben na de MH17-ramp. In het dossier zitten veel mails tussen Sonja en Peter en verslagen van verhoren met haar. We lezen dat Peter vooral veel opschept hoe geweldig hij wel niet is. De Politieacademie moet vooral heel blij zijn dat hij bij hen wil werken. Peter schrijft Sonja bijvoorbeeld:

Ik ben ervan overtuigd met mijn achtergrond Forensische Geneeskunde, Forensisch Arts, DVI Forensisch Patholoog en gewerkt te hebben binnen de Politie en Defensie, een extra toegevoegde waarde te kunnen zijn binnen het docententeam. PS: dan hebben jullie je eigen Dr. Bones in het opleidingsverhaal.

En inderdaad: zo geschiedde. Peter gaat lesgeven op de School voor Recherche, hij is gastdocent en mag daarnaast het onderwijs aan de Academie ontwikkelen en de docenten professionaliseren.

Peter weet Sonja dus te overtuigen. Een collega meldt hem aan voor de screening van nieuwe medewerkers. De Politieacademie heeft er een speciaal team voor.

Hansje: Inschrijving is geheel volgens procedure verlopen...

Maar: daar komt geen reactie op.

De screening is namelijk helemaal niet gedaan. En daarover gaat nergens belletje af. Dit is wat we opmaken uit het dossier. Het zit zo: de screening wordt aangevraagd door partij A, de screening wordt gedaan door partij B en de uitkomst gaat naar partij C. En, staat letterlijk in het dossier: ‘van dit laatste horen we in de regel niks terug’.

Dus kennelijk gaan de uitkomsten van een screening niet terug naar partij A, tenzij de uitkomst negatief is. Tenminste, dat denken we. En zo ontstaat de bizarre situatie dat niemand erachter komt dat Peter een oplichter is.

We hebben maar een paar uur de tijd gekregen om het hele dossier door te nemen. Dus wij zitten als een gek alles over te tikken, terwijl privacy officer André tegenover ons zit en de tijd in de gaten houdt.

We lezen dat er flink wordt doorgevraagd aan Sonja over hoe dit heeft kunnen gebeuren. Heeft niemand dan door gehad dat Peter helemaal geen patholoog was?

Sonja vertelt: Aan zijn kennis en expertise heb ik nimmer getwijfeld, maar meer aan zijn persoon. Hij was opdringerig en wilde maar aan de slag. Niet alleen wilde hij voor de Politieacademie werken, maar ook al gelijk voor vier districten: Amsterdam, Utrecht, Maastricht en Zwolle.

Maar uiteindelijk sust Peter haar onderbuikgevoel. In het verhoor zegt ze dat ze door hem geraakt is omdat hij vertelt over zijn passie. Dat er niks mooier is dan lichaamsdelen van overledenen te vinden waardoor nabestaanden afscheid kunnen nemen.

Sonja voelt zich achteraf enorm belazerd. We lezen in het dossier:

Hansje leest voor: Ik voel me heel vernederd en beduveld, ten opzichte van mijzelf maar ook naar het team van de academie. Hij heeft misbruik gemaakt van mijn vertrouwen. Dat je zo keihard kan liegen dat raakt mij zeer maar ik neem het mijzelf ook kwalijk dat ik niet scherper ben geweest. Ik ben enorm boos en vind dat hij gestraft moet worden.

Michelle: Ja dat snap ik wel.  

Na het belletje van de GGD waarin ze vertellen dat ze de artsen registratie van Peter niet kunnen vinden, vraagt Sonja aan Peter of hij zijn diploma wil opsturen. Die probeert haar af te wimpelen. Hij is druk, hij gaat namelijk werk doen voor de crash met het vliegtuig van Germanwings.

Wat gebeurt er in die vijf maanden? De periode dat er al bekend is dat Peter geen patholoog of arts is maar wel gaat helpen bij de vliegtuigramp van Germanwings

Een maand nadat Sonja aan Peter om zijn diploma vroeg, krijgt ze het. Ze realiseert zich meteen dat het nep is.

En dan wordt het gek. Net als de GGD doet de Politieacademie geen aangifte. Ze gaan wel verder met hun interne onderzoek. Sonja krijgt er een naar gevoel van. En dus belt ze maar eens met iemand die ze bij de politie kent om te checken of Peter bij het MH17-team zat. Het team waarvan Peter zei dat hij er gewerkt had. Sonja komt erachter dat Peter daar inderdaad gesolliciteerd heeft, maar daar hadden ze snel door dat hij helemaal geen patholoog was.

En dan gebeurt er eindelijk wat. Er wordt door de Academie een vergadering ingepland. Het is dan alweer 10 juni, drie maanden na het belletje van de GGD. De Politieacademie maakt zich inmiddels zorgen over de zogenoemde “acquisitiedrift” van Peter. En dus nodigen ze andere organisaties in de veiligheidsketen uit waarvan zij denken dat ze dit moeten weten: de Rijksrecherche en de Koninklijke Marechaussee.

Maar wie wordt er nog steeds niet ingelicht? Het Amerikaanse bedrijf Kenyon, het bedrijf dat Peter uitzond naar de crashsites.

Zelfs na de vergadering gaat Peter opnieuw naar Frankrijk.

Ondertussen heeft een medewerker van het Nederlands Forensisch Instituut er óók lucht van gekregen – dat is het instituut waar bijna alle forensisch pathologen werken. Er loopt iemand te verkondigen dat hij patholoog is. En hij loopt rond in Frankrijk en werkt bij de crashsite van het Germanwingsvliegtuig.

Op dat moment weten dus zeker vijf organisaties in Nederland dat Peter een oplichter is. Pas op 3 augustus doet de Politieacademie dan eindelijk aangifte. En wordt Peter opgepakt.

Na weer wat maanden wachten krijgen we reactie van de GGD. Helaas: er zijn bijna geen documenten.

We vinden het maar raar. Een document mist in ieder geval. Precies het mailtje waar we zo benieuwd naar waren, dat van de GGD naar de Politieacademie. Misschien staat hier wel in wat de GGD na Peters ontmaskering heeft gedaan.    

Er zijn maar vier mails over de ontdekking van Peter. Niks over een vergadering hierover, niks over een evaluatie. En ook niks over een aangifte. Of in ieder geval niets op papier, en dus niets dat wij kunnen inzien.

We vragen de GGD nog een keer om een interview. Weer weigeren ze. Net als vele andere organisaties die met Peter te maken hebben gehad. Waarom precies, het blijft een raadsel. Maar zoals officier van justitie Menno Hoekstra in de vorige aflevering al zei: het is ook best gênant dat dit heeft kunnen gebeuren.

De officiële paden werken niet. En dus gaan we op zoek naar oud-medewerkers.

Ane: Nou mijn naam is Ane Kwast en ik heb in het verleden de sollicitatieprocedure gedaan met Peter.

Ane Kwast werkte in 2015 bij de GGD. Hij wil wel praten samen met zijn oud-collega.

Masja: Ik ben Masja Kruse. Ik was afdelingshoofd van de afdeling Maatschappelijke Zorg

Masja Kruse dus. De forensisch artsen bij de GGD vielen onder haar.

Ze willen met ons in gesprek maar benadrukken: ze praten met ons op persoonlijke titel. We zijn bij Ane thuis. Hij heeft een gigantisch penthouse en dat hoor je misschien, het galmt een beetje.

Ane vertelt dat Peter een open sollicitatiebrief stuurde. Ane was enthousiast. Er is namelijk een groot tekort aan forensisch artsen, dus zo een ervaren arts als Peter konden ze wel gebruiken.

Hansje: Wat stond er op zijn CV?

Ane: Nou, in ieder geval dat hij werkte bij een internationale organisatie. En daar werkte die al wat langer. En hij vertelde dat hij ook op de Politieacademie lesgaf.

Hij nodigt Peter uit voor een sollicitatiegesprek met een ervaren arts erbij.  

Ane: Hij vertelde dus dat hij bij verschillende vliegtuigrampen had geholpen en dat hij nu gewoon een wat meer regelmatiger bestaan in de omgeving wilde. Dat is best heel logisch en dat snapte ik ook wel iets. Hij zei dus dat hij lange tijd in het buitenland had gewoond en dat hij nu weer in Nederland kwam, maar dat die registratie dus nog weer erkend moest worden in Nederland.

Peter wordt aangenomen, maar hij moet alleen nog even zijn papieren inleveren. Ane, die helemaal blij is met zijn nieuwe forensisch arts, stelt Peter alvast voor aan Masja.

Masja: Ik weet nog, Ane staat aan mijn deur met hem. Hij zegt: hier is Masja, ze is er, kom maar even kennismaken. Dus ik geef hem een hand en het eerste wat mij opviel was die badge die hij opzichtig op zijn buik had. Zo'n toegangsding met je foto aan een keycord. Mijn idee was, als je bij de politie werkt, dan heb je dat nooit zo opzichtig op je buik. En de forensisch artsen die ik ken die zouden dat ook nooit doen. En ik vond dat zo opvallend, dat ik dacht: Waarom doe je dat? Wat is dit?

Peter levert zijn papieren maar niet in vertellen ze ons. En dus stelt Ane Peter een deadline. Als hij zijn diploma’s een paar weken later niet heeft ingeleverd kan hij niet aan de slag bij de GGD.

Masja: En en dan die weken die dan komen, en hij kan z'n diploma's niet laten zien en het blijft ander vaag, en de redenen gingen ook een beetje schuiven. Ja, en toen hebben we ook wel een beetje gegoogled van: Is er dan niks over hem te vinden? Maar twijfel over: is hij wel wie hij is...      

Peter wordt ondertussen wel ingewerkt, hij loopt met een andere GGD-arts mee.

Ane: Op een bepaald moment is het zo dat één van de artsen hem meehad en toen kwam hij terug en zei: hij kan geen bloeddruk meten. En dat was natuurlijk wel iets heel simpel wat je eigenlijk zou verwachten dat iedere arts wel kan. Dat is een simpele handeling.

Hansje: Een arts moet toch wel bloeddruk kunnen meten?

Masja: Ja, elke arts kan bloeddruk meten. En tegelijkertijd als je terugkijkt is het zo logisch als wat, en is het zo'n duidelijke alarmbel. Alleen als je daar in zit dan, tsja.

Hansje: Het is niet het moment dat je zegt: ik heb hem, jij bent geen arts?

Masja: Nee, absoluut niet. Kijk, ik heb ergens dat onrustige gevoel gehad. Maar ik heb nooit gedacht dit is een oplichter of een fraudeur, en hij doet zich anders voor dan dat die is.

Ane: Van aan de ene kant denk je: Nee, ik word toch niet bedonderd? Ik zie toch zelf ook wel goed als ik bedonderd word? Nee, dat kan echt niet. Het kan natuurlijk best wel, want hij heeft het heel lang niet meer gedaan.

Masja en Ane hebben Peter nooit betrapt, vinden ze. Zelfs toen bleek dat Peter geen bloeddruk kon meten, waren ze op zoek naar redenen waarom zijn verhaal wél klopte. Waarom hij wél arts was.

Ane: Hij kon gewoon met iedereen meepraten. En kijk, mij kan je nog wat wijsmaken, maar met collega-artsen kon hij gewoon een goed gesprek hebben.

Michelle: Maar de alarmbel, was dat een opeenstapeling of de deadline?

Ane: Sowieso de deadline.

Vlak voordat de deadline is verstreken en Peter nog steeds zijn diploma niet heeft opgestuurd, mailt hij Masja. Hij zou een geweldige kans hebben: hij heeft een baan geaccepteerd bij Interpol. Die kan hij echt niet laten gaan. En weg wassie.

Ane blijft benadrukken: de procedure van de GGD heeft gewerkt. En dat laat ook de GGD in een schriftelijke reactie nog eens weten. Toch vraagt Ane zich destijds af: moeten we dit ergens melden?

Ane: Ik ben ook bij Masja geweest: Wat moeten we nu? Hebben we nou hard bewijs dat hij geen forensisch arts is? Nee, daar hebben we niet.   

Hansje: Wij hadden echt zoiets van hij kan geen bloeddruk met meten. Je weet het. Je hebt hem.

Michelle: Wel interessant om te horen dat het helemaal niet zo zwart wit is.

Masja: Nee, dat is heel fluide.

Hansje: Want je zou ook kunnen zeggen: de politie zoekt het wel uit. Als het niet waar is is het niet waar... Dat gaat de politie uitzoeken.

Ane: Ik weet niet of het zo simpel ligt. Dat doe je alleen maar als je écht honderd procent zeker weet dat iemand heeft gefraudeerd. En dat wisten we niet.

Masja: Ik hoor in jullie vragen de verbazing over: Waarom hebben al die organisaties die betrokken waren geen actie ondernomen? Alsof je, je stelt de vraag: Hebben die organisaties niet weg bewogen hiervan? Terwijl voor ons het veel meer een ongrijpbare wolk was die je niet goed concreet kon krijgen.

Wij dachten inderdaad: iedereen heeft hem laten lopen. Niemand deed echt wat. Maar nu we met Masja en Ane praten, kunnen we ons wel voorstellen dat ze niet meteen naar de politie stapten. Ze wisten gewoon niet zeker genoeg of hij echt een oplichter was.

En bij het MH17-team hadden ze echt door dat hij loog. Hij kwam daar dus niet binnen, en dus zijn zij niet door hem opgelicht. En daarom hebben ze geen aangifte gedaan.  

De woordvoerder van de Politieacademie legt ons uit dat ze eerst heel zeker wilde weten dat Peter een oplichter was. Ze benadrukken hoe erg ze het vinden voor de nabestaanden van de slachtoffers van de vliegramp in Frankrijk, dat Peter daar nog heeft kunnen werken. En al die andere organisaties, NFI, Koninklijke Marechaussee, Rijksrecherche, die wisten wel wat, maar die zijn officieel niet door Peter opgelicht. En dat Amerikaanse bedrijf Kenyon wist dus van niks. Het gevolg van dit alles was dat Peter kon doorgaan als zogenaamd forensisch patholoog.

Ane: Ik vind het vooral heel triest dat het alleen maar verliezers zijn, en met verliezers bedoel ik dan ook de nabestaanden van Germanwings, maar ook hijzelf met zijn familie. En als we toen wisten wat we nu weten, hadden we misschien wel meer dingen kunnen voorkomen. Maar ik denk wel: dan moet je wel zeker weten dat je daarin gelijk hebt.

We krijgen nog een iemand te spreken. Het is Els. Zij heeft als een van de weinige die we spreken nog contact met Peter. En dus zijn we benieuwd naar haar verhaal.

Els: Ik heb Peter leren kennen via een Nederlands vakgroepje op het gebied van obductie-assistenten en daar werd hij ineens naar voren geschoven als voorzitter.

Els wil met ons praten omdat ze wil benadrukken dat Peter niet alleen een misdadiger is.

Els: Op persoonlijk vlak kon ik altijd wel goed met hem. Ik vond een aardige meneer en kon ermee mee lachen. En ik had nooit enig vermoeden gehad dat er iets niet in de haak zou zijn. Hij was heel aimable, heel duidelijk aanwezig, heel vrolijk, babbelen, sterke verhalen. Dat die altijd even meldde: O, ik ben nu bij die en die die bezig of ik ben nu uitgezonden daar en daar naartoe. Ik vond dat niet erg. Ik denk, ja pittig. Je gaat er toch maar weer aan staan. Mijn respons was altijd van nou succes, doe je best.

Ze neemt contact op met Peter nadat ze hoort wat er is gebeurd. Niet om hem ter verantwoording te roepen, maar om hem sterkte te wensen.

Els: Ik denk dat hij van het ene en het ander terecht is gekomen, van de ene leugen in de andere leugen of van het ene misverstand in het andere misverstand.

Ze wil dan ook graag dat Peter met ons praat. Zijn kant van het verhaal vertelt. Ze doet een goed woordje voor ons.

Peter stuurt haar een appje, met opnieuw een leugen, dit keer over deze podcast:

Hi, ik hoop dat alles goed gaat bij jullie ondanks de corona. Een tijd geleden ben ik ook benaderd en de rechter heeft besloten dat zij niets mogen doen. Dus om jezelf niet in problemen te brengen geen antwoord geven. Fijne dag. Groet Peter

Je luisterde naar een podcast van het NPO-Radio 1-programma Argos, gemaakt door Hansje van de Beek en mij, Michelle Salomons

Eindredactie was in handen van  Eric Arends, productie werd gedaan door Jorinde Hiddema en Sanne van der Peijl, audionabewerking door Hens Zimmerman, we kregen Wob-advies van Tim Staal, dramaturgisch advies kwam van John Appel en de muziek die je hoort is van Tornado Beat! Dank aan Harry Lensink en alle meeluisteraars.

Deze podcast kwam tot stand met steun van het Fonds Bijzondere Journalistiek Projecten.