Een caféhouder, een bouwondernemer, bijna iedereen die een vergunning nodig heeft van de overheid om een zaak te runnen kan te maken krijgen met de wet Bibob (Bevordering Integriteits Beoordelingen Openbaar Bestuur). De overheid laat door het Landelijk Bureau BIBOB onderzoek doen naar criminele antecedenten. Is de aanvrager van de vergunning in het verleden veroordeeld of heeft hij banden met een criminele organisatie, dan adviseert dat bureau om de vergunning te weigeren, of, wat ook gebeurt, een verleende vergunning weer in te trekken. Daar komt geen rechter aan te pas en een beslissing om een aanvraag te weigeren is mede gebaseerd op ondoorzichtige informatie, bijvoorbeeld van inlichtingendiensten.

Het doel is te voorkomen dat criminelen onder dekmantel van een keurig bedrijf met een vergunning van de overheid hun illegale activiteiten kunnen voortzetten. Advocaten en wetenschappers zijn kritisch over het functioneren van de wet Bibob. Hoe heeft de Bibob tot nu toe gefunctioneerd? Voldoet het aan zijn doelstelling? Waarom sneuvelen zoveel Bibob-zaken in hoger beroep?

Argos over ondoorzichtige adviezen met grote gevolgen.

De ophef deze week, over het ontslag van de Trouw-redacteur wegens het mogelijk verzinnen van anonieme bronnen, werpt de vraag op hoe journalisten integer kunnen functioneren als ze gebruik maken van zegspersonen die absoluut niet willen weten dat ze met je spreken. Hoe beoordeel je de betrouwbaarheid van de bron, met welke restricties kun je leven, wie neem je wel en niet in vertrouwen en hoe zorg je ervoor dat je verhaal recht doet aan de feiten. Een gesprek over de valkuilen rond het gebruik van anonieme bronnen, met Hans Laroes, voorzitter van de Raad voor de Journalistiek en voormalig hoofdredacteur NOS Journaal, Bart Nijpels, eindredacteur van Brandpunt Reporter en Huub Jaspers, adjunct-eindredacteur van Argos.