Het American Contemporary Music Ensemble, kortweg ACME (een fijne afkorting trouwens: ‘acme’ betekent zoveel als ‘het hoogtepunt van iets’), bestaat nu een jaar of twaalf en in die tijd heeft het gezelschap een naam opgebouwd als enthousiaste uitvoerders en pleitbezorgers van een breed scala aan 20e en 21e eeuwse muziek. De nieuwe CD is voor het eerst een soort van ‘verzamelaar’ waarin de bijzondere, onopgesmukte klank van het ensemble onder leiding van celliste en oprichter Clarice Jensen centraal staat, en niet één bepaalde componist. ‘Jahrzeit’ van Caleb Burhans waarmee de CD begint is meteen een meeslepend en hypnotiserend stuk. En het slotstuk van de CD is al niet minder betoverend: het ingetogen en sprookjesachtige ‘In a treeless place, only snow’ van John Luther Adams. Prachtplaat, toegankelijk, stilmakend mooi op momenten, en dat zonder ook maar één moment flauw of simplistisch te worden. AvN

Glitches, clicks, kraakgeluiden, sombere ritmes en dreigend klinkende vocalen, ontsporende gitaarlicks, bizarre atmospherics. Een CD die klinkt als een spookhuis, als een beklemmende nachtmerrie, en die je toch niet loslaat. Heerlijk compromisloos en eigenwijs, met af en toe een vette knipoog naar progressieve art-pop uit de jaren ‘80 (Human League, Art Bears, dat soort stuff). Blue Beast is een onwaarschijnlijk duo: de Braziliaanse gitarist Miguel Barella en de Amerikaanse vocaliste en elektronica-specialiste Truus de Groot. Truus begon in 1980 met Nasmak Plus Instruments (die plaat heb ik nog ergens!) en Miguel maakt ook al platen sinds  1982. Geen groentjes op noise en experimental gebied, en daarom klinkt dit plaatje ook zo tegelijk doorwrocht en lichtvoetig stuiterend dwars door alle heftigheid heen. Bingo! AvN

Gitarist Marzio Scholten mocht met zijn bands Identikit en The Marzo Scholten Group de laatste jaren rekenen op enthousiaste reacties van jazzliefhebbers en lovende recensies in diverse kranten. Verrassend genoeg komt hij nu met een solo-album dat geïnspireerd is op Americana: We Never Left Town. Heel relaxte muziek met een sfeer van warme zomermiddagen op de veranda, uitzicht over eindeloze prairies en de stofwolk van een kudde paarden aan de horizon. Zoiets. Maar dan ga je nog eens iets beter luisteren, je laat de lome sfeer niet alleen over je heen spoelen maar je duikt ècht in de muziek die Marzio Scholten hier neerzet - en dan blijkt er onder de oppervlakte van schijnbare landerigheid een wereld te zitten van gewaagde thema’s, vervreemdende melodieën, onverwachte akkoorden - een diepte die zich niet meteen opdringt maar die je als het ware op de muziek verovert door geconcentreerd luisteren. En dat is een mooi ervaring die gaaf is en ‘rewarding’. AvN

Van de eerste klanken kan ik al intens genieten. Maar ik ben dan ook een sucker voor gitaargetokkel en gestreken cello. Jerez Texas - ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord - is een trio dat al meer dan vijftien jaar bestaat. Matthieu Saglio op cello, Jesús Gimeno op drums en cajon, en Ricardo Esteve op flamencogitaar zijn drie zeer bekwame musici die op een geraffineerde wijze de vrijheid van de jazz, het pikante van flamenco en de elegantie van de klassieke muziek weten samen te brengen. Minder fijn is als de drums op gegeven moment een strakke beat slaat, maar dat komt op het hele album niet vaak voor. Hun vijfde abum Clar de Lluna is een live registratie van een concert in het Romeinse theater in Sagunto vlakbij Valencia. Een prachtig decor voor een bijzonder trio. CC

Philippe Baden Powell, is dat niet de zoon van? Ja, dat is de zoon van de legendarische Baden Powell de Aquino, de jazzgitarist die samen met  Vinicius de Moraes in het bossa nova-tijdperk samba met Afro-Braziliaanse vormen mengde. Philippe heeft het stokje min of meer overgenomen, maar – en dat komt ongetwijfeld door zijn woonplaats in Frankrijk - heeft de Braziliaanse jazz in een hedendaagse internationale context geplaatst. Bij de eerste track dacht ik even dat het om een soort smooth jazz zou gaan, maar het valt me alleszins mee. Dat komt waarschijnlijk omdat er vocalen bijzitten van gastmusici als de Belgische jazz-zanger David Linx, de Frans/Braziliaanse Paula Tesser en van Philippe zelf. Ook aardig ter afwisseling is de viool van Renata Neves in de track ‘Salvadora’. Het is een fijn plaatje met een onweerstaanbare Braziliaanse groove die toch een beetje naar de smooth jazz neigt. Op zijn tijd is dat best wel eens aangenaam. CC

“Comb your beard, brush your teeth … beat your meat, go to sleep,” is de lichtelijk curieuze, maar toch opwekkende boodschap die bassist/songwriter Thundercat je meegeeft aan het begin van zijn nieuwe plaat. Drunk, heet die, en op de cover gluurt de goede man je als een krokodil vanuit het water tegemoet. Dus dan weet je wel weer hoe laat het is: voor je neus ligt een ongewoon plaatje, waar je effe voor moet werken. Gelukkig is Thundercat niet de eerste de beste: hij speelde mee op albums van Kendrick Lamarr en Kamasi Washington. En hij werkt met de wereldberoemde producer Flying Lotus, op wiens label deze plaat uitgekomen is, alsook met de legendarische trashpunkband Suicidal Tendencies. Geen one trick pony, die Thundercat, wil ik maar zeggen. Zijn eerdere albums waren evenwel een tikkie aan de gelikte kant. Een beetje te geproduceerd, te slick, te veel arrenbie. Maar die nieuwe plaat, Drunk dus, die kolkt en gonst van het experiment en de verschillende invloeden. In maar liefst 23 min of meer korte tracks sleurt Thundercat je door 70’s funk, blaxploitation, r&b, punk, jazz en fusion. Kendrick Lamar komt ook langs. En Kamasi, Wiz Khalifa en Pharell Williams ook. Weird en retestrak, met een draaikolk aan invloeden. Hoeiiiii. TK

“Spannend is muziek als alles kan, niets moeit, bereid op weg, altijd, als het staat, als het valt, als het slaat (...)”. Een deel uit een gedicht dat op de nieuwe cd van het Han Bennink Trio is afgedrukt. Op de cd een opname gemaakt in het Bimhuis in Amsterdam op 22 november 2016. Met als bezetting: Han Bennink op vellen, Joachim Badenhorst op rieten en Simon Toldan op snaren (waarmee dan piano wordt bedoeld). Het Han Bennink Trio bestaat al enige jaren in deze bezetting en de heren laten met verve horen hoe zeer zij op elkaar zijn ingespeeld. In vooral eigen werken, en ook enkele composities van Misha Mengelberg, spelen ze van die typische improjazz met schurende geluiden, mooie melodieën, onverwachte structuren en natuurlijk ook veel humor. Mooi is het stuk Adelante I waarin Joachim Badenhorst blaast alsof hij een geboren klezmermuzikant is. MvH