CD Archivo Pittoresco (Crammed Discs) - Lula Pena
De meeste zangeressen uit Portugal zijn extraverte fadista’s die hun hele ziel en zaligheid met veel vertoon de wereld inslingeren. En dan is er ook Lula Pena: ingetogenheid is haar toverwoord. Haar muziek heeft zeker iets van fado in zich, maar is veel breder met ook invloeden uit Brazilië, het gebied om de Middellandse zee en zeker ook referenties naar het Franse chanson. Vorig jaar was ze te gast bij Vrije Geluiden TV en maakte ze indruk met haar solo uitgevoerde muziek (zang en gitaar). Op haar nieuwe cd, haar derde pas sinds 1998, houdt ze de bezetting wederom aan de simpele kant met zang en gitaar. Mooie vocalen, soms zelfs mompelend, goede melodieën, en integere stukken. De nummers lopen in elkaar over en lijken een suite te vormen. Pena wekt de indruk dat de hele plaat in een keer is ingespeeld. Op zondag 14 mei is de grijs behaarde troubadour te zien in LantarenVenster in Rotterdam. MvH

CD Too Lazy to Panic (Clean Feed) - Velkro
Sommige cd-voorkanten trekken direct de aandacht: zo ook deze kudde schapen op een besneeuwd weiland, met daarbij de woorden ‘Too Lazy to Panic’. Dat moet een toffe plaat zijn! En dat blijkt ook zo te zijn. Bostjan Simon (sax, elektronica), Stephen Meidell (gitaar, bas, percussie, elektronica) en Luis Candeias (drums, percussie) leveren een spetterende jazzplaat met invloeden ook van psychedelische rock. Soms is de plaat intens, dan weer dromerig of zelfs groovy. De meeste nummers hebben de opzet van een geluidsgolf die klein begint en groot eindig, luister bijvoorbeeld naar Circle Haze. Titeltrack Too lazy to Panic dendert prettig door zonder al teveel ontwikkeling. Deze plaat van het trio Velkro vraagt om een paar keer beluisterd te worden, en dan zal er altijd iets nieuws te ontdekken zijn. MvH

CD More than this (clean feed) - Carlos Bica & Azul
Twee nieuwe CD’s met drummer Jim Black deze week: deze ingetogen CD van de Portugese bassist Carlos Bica, met gitarist Frank Möbus die prachtige lange klanken speelt, en de CD die Rembrandt Frerichs en Hermine Deurloo maakten. Bica maakte met Black en Möbus twintig jaar geleden al een eerste CD, dus groentjes zijn deze drie helden bepaald niet - en dat hoor je, al moet ik er meteen bij zeggen dat de CD ook fris klinkt, de ervaring in het samenspel en in het realiseren van soms behoorlijk complexe (maar nooit ondoorzichtige) tunes is heerlijk krachtig nieuw leven ingeblazen. Fijne CD. AvN

CD Living Here (Zennes) - Hermine Deurloo & Rembrandt Frerichs
Toffe CD van de saxofoniste die zichzelf de chromatische mondharmonica leerde bespelen toen ze Toots Thielemans eenmaal gehoord had, en die nu over de hele wereld erkend werd als grootmeester(es?) van dit kleine, en heus niet alleen maar melancholiek klinkende instrument. Fraaie samenwerking met de al genoemde drummer Jim Black, die niet alleen avant-garde en punky, maar ook gewoon heel dienstbaar, strak en groovy kan spelen; met de geweldige jazz-cellist Jörg Brinkmann (je hebt ‘m misschien ook weleens gehoord met Eric Vloeimans) en de nog jonge maar zeer veelzijdige pianist Rembrandt Frerichs. Vier keien van musici, en het resultaat mag er zijn: net zo afwisselend als evenwichtig, soms ingetogen, soms uitbundig, elf gewoon hele goeie stukken van vooral Deurloo en Frerichs. Mooi toch als een CD die ‘Living Here’ heet over Amsterdam (de woonplaats van Hermine Deurloo) lijkt te gaan, en er toch een strak swingend stuk op staat dat genoemd is naar een gehucht in de ruige en beeldschone verlatenheid van het noordwesten van de Schotse Highlands, Achiltibuie. AvN

CD Nature City (Out Note Records) - LABtrio
Wat wordt er toch een boel goeie muziek gemaakt in België! Je kan het binnenkort trouwens zelf live meemaken op de eerste Vrije Geluiden Live in TivoliVredenburg in Utrecht, op 1 maart, want dat is onder meer het Vlaamse LABtrio geprogrammeerd. Net hun tienjarig bestaan gevierd en nu deze nieuwe, sterke, afwisselende CD met behalve enkele stukken van oprichter en slagwerker Lander Gyselinck en van het trio (met verder contrabassiste Anneleen Boehme en toetsenist Bram De Looze) ook twee schitterend vrije bewerkingen uit het onverwoestbare oeuvre van Johann Sebastian Bach. Een ervan is de 15e variatie uit de Goldberg Variaties (‘Canone alla quinta, andante’ als je het precies wilt weten), volgens de overlevering geschreven voor de jonge klavecinist Goldberg, die iets fijns te spelen moest hebben voor zijn baas, een graaf, die hier als hij last van slapeloosheid had kennelijk heel graag naar luisterde. Nou niet denken dat je in slaap valt bij de versie van het LABtrio, want het stuk stuitert vrolijk alle kanten op, wisselt elke paar tellen van maatsoort en tempo, en klinkt als het akoestische equivalent van een spiegeldoolhof. Schitterend. En meteen daarna in het superrelaxte Lumen een weergaloze solo op de contrabas. En dan het lange Ihor, dat eerst minutenlang iedere keer zeer listig tot stilstand lijkt te komen tot de trein onstuitbaar op gang komt en er een paar rake klappen worden uitgedeeld. Grandioos plaatje. AvN