CD My World (Edel) - Nigel Kennedy
Sterviolist Nigel Kennedy baarde een aantal jaren terug in klassieke kring opzien met zijn punkgeoriënteerde kapsel, maar je zou hem tekort doen als je zijn succes louter aan hipsigheid zou toeschrijven. Hij is ook gewoon een hele goeie violist, die bovendien niet terugdeinst voor genre-overschrijdende praktijken. Dat blijkt ook uit zijn jongste bijdrage aan de gesorteerde discografie, een plaat met louter eigen composities die tegelijk klassiek aandoen en vrolijk stuiteren tussen invloeden uit de muziek van de Balkan en - in de verte - Indiase raga’s. Waarbij zo nu en dan zonder aarzeling de elektronische trukendoos is opengetrokken trouwens, gelukkig met voldoende terughoudendheid om smaakvol te blijven. De vijf ‘Dedications’ (opgedragen aan o.a. violisten Yehudi Menuhin en Stéphane Grappelli) zijn hier en daar heerlijk lyrisch. Het acht deeltjes tellende ‘Three Sisters’ is direct aansprekend, en beeldend als filmmuziek. Mooi gedaan. AvN

CD Belede (King Tha Music) - Thandiswa
Thandiswa Mazwai (1976) is een Zuidafrikaanse zangeres die bekend werd als de stem van Bongo Maffin. Als Thandiswa ging ze in 2004 solo, en kreeg ze internationaal erkenning met haar veelal politiek geïnspireerde songs. Traditionele Xhosa ritmes, de typisch Zuidafrikaanse Mbaqanga-muziekstijl, reggae, kwaito (de muziek uit de townships), maar ook funk en jazz - het zijn allemaal invloeden die je meer of minder duidelijk terughoort in de laid-back songs op dit album. Erg mooi transparant geproduceerd, met vaak niet meer dan contrabas, piano, slagwerk en de heel eigen, herkenbare stem van Thandiswa. Zes jaar duurde het voor dit derde solo-album uitkwam, maar het was het wachten waard. Goeie plaat. AvN

CD Under the sun (Warp Records) - Mark Pritchard
Tegen het eind van het jaar één cd die helemaal niet zo erg nieuw is: kwam al uit in het afgelopen voorjaar. Maar het schijfje past te mooi in dit rijtje voorbeelden van muziek die niet in één hokje te plaatsen is en waarin stijlen, genres en tradities onbekommerd worden gemixt tot een nieuw en smaakvol resultaat, om niet te melden. De van oorsprong Engelse maar inmiddels in Australië wonende producer en DJ Mark Pritchard maakte in de loop der jaren ambient, allerlei elektronische muziek, house, acid, instrumentale hip-hop, broken beat, en nog zo het een en ander aan diversen en uiteenlopends. Zeven jaar geleden al verscheen het eerste nummer van deze CD ‘Under the sun’, een nummer dat simpelweg ‘?’ getiteld is, en dat uit niet meer dan een sombere drone bestaat, een lage brom die nergens vandaan lijkt te komen en nergens heen lijkt te gaan. Op deze CD is het een intrigerende opmaat voor een verzameling akoestische hallucinaties die meestal aangenaam hypnotiserend zijn. Is dit nog wel pop, zou ik u willen vragen. En zo nee: wat dan wel? Of laten we die vraag, immers eigenlijk nergens voor nodig, maar gewoon onbeantwoord - om met een open oor voor avontuurlijke nieuwe klanken het nieuwe jaar in te gaan. AvN