Ok, ik moet eerlijk toegeven, de albumhoes trok meteen mijn aandacht. Prachtige, sober geklede, ernstige mannen met lijsttrommels waarin heel duidelijk de ijzeren ringetjes te zien zijn die meeklingelen, een snaarinstrument dat doet denken aan de Iraanse tar, een strijkstok die bij een knievedel hoort en twee trommels op de vloer met stokken. Op de achtergrond een nostalgisch blauwe afbeelding met bomen en bergen. Buda Musique presenteert Nostalgique Arménie (1942 -1952) met liederen over liefde, wanhoop, ballingschap en improvisaties. Deze liederen zijn niet alleen in het Armeens, maar ook in het Turks, Grieks, Koerdisch, of straattaal waarin al deze talen door elkaar worden gehusseld. De plaat is een hommage aan de Armeense identiteit. Na de bloedbaden van 1894, de genocide van 1915 en de oorlog tussen 1917-1921 zijn generaties het land uitgevlucht. In de diaspora hebben de artiesten hun culturele identiteit kunnen reconstrueren. Het album is ook een hommage aan Sayat Nova (1712-1795) wiens gedichten oproepen tot broederschap tussen de Kaukasische volkeren. In het boekje bij de cd wordt hier uitgebreid op ingegaan, geïllustreerd met nog meer mooi historisch fotomateriaal. De nummers op de cd zijn vrij kort maar dat komt omdat het 45-toeren singeltjes waren. Er staan veel liederen op met zang van Sonia Karakach met achtergrondkoor, improvisaties op de ud en gelukkig ontbreekt het weemoedige geluid niet van de duduk (fluit). Een album dat elke verzamelaar of musicoloog in huis moet hebben.