Maar dat er aan de Tarantella een spinnenbeet ten grondslag lag dat was wel een openbaring. Men zweette al sinds eeuwen, vooral in het zuiden van Italie, het gif uit het lichaam na een beet van de vervaarlijke tarantula spin. Hoewel een beet van deze achtpotige niet dodelijk is en te vergelijken is met een wespensteek, dacht men daar in vroeger tijden wel anders over. Na de beet zou je waanzinnig kunnen worden en daarom begon het slachtoffer ongewild te dansen en te springen. Muziek gespeeld in de maat waarin de spin loopt was de remedie en dreef het gif uit het lichaam. De dans werd voornamelijk gedanst door vrouwen, want, zo gaat het verhaal, die werkten op het land en pasten niet goed op waar de spinnen zaten. Dus werd er laat in de middag bij thuiskomst gedanst en gedronken totdat de gebeten danser er bij neerviel, wat weer een link heeft met de Sacre du Printemps van Stravinsky die ook een Tarantella op zijn naam heeft staan. De tarantella leeft voort in iedere vorm van de muziek en krijgt ook een upgrade door muzikanten als Antonio Castrignano. Afsluitend, geestig idee dat je tegenwoordig een broodje hamburger kunt bestellen met een gefrituurde tarantula spin als topping.