De Poolse pianist Krystian Zimerman neemt het liefst een eigen vleugel mee naar zijn concerten en die hangt hij gewoon achter zijn eigen auto, in een aanhangwagen (Zimerman heeft gewoon een trekhaak!). Een controlefreak die thuis in zijn computer alle informatie heeft staan van alle zalen ter wereld; over galm, over hoe droog en hoe warm etc. Hij die alles tot in de kleinste details voorbereidt. Opnamen liggen soms jaren te wachten voor ze op de plaat worden gezet. Hij is nooit tevreden, maar er komt natuurlijk een moment dat de opname geperst mag worden en dan hebben wij Zimermanfans ook echt iets in handen. Zoveel moois hebben wij al in de kast: de Preludes van Debussy, pianoconcerten van Chopin, een pianoconcert van Lutoslavski, Beethoven samen met Leonard Bernstein en de Ravel-pianoconcerten, gelukkig met Pierre Boulez. Opvallend veel pianoconcerten nam Zimerman de afgelopen jaren op. Dat hij nu met twee late sonates van Schubert komt, is werkelijk een godsgeschenk. De waarde en het gelukzalige gevoel van een nieuwe Zimerman-soloplaat kun je alleen maar uitleggen als je ook zijn live-concerten in Amsterdam (of waar dan ook) hebt bijgewoond. Ik herinner me de 'Marche Funebre' uit Chopin’s tweede sonate en het leek werkelijk of hij onder de eerste laag noten nog een tweede laag had ontdekt. Onder zijn handen kregen vele klassiekers een opknapbeurt, stukken werden gefileerd, tot op het bot, elk steentje werd opnieuw gelegd met als resultaat dat de meesterwerken zowel oud als nieuw konden zijn.

En ook voor deze twee late Schubertsonates geldt: Zimerman speelt hier een nieuwe Schubert, want te vergelijken met welke oude Schubert, in welke uitvoering van wie dan ook, dat gaat niet. Details, details het draait allemaal om gloednieuwe details bij Krystian Zimerman.