Sinds hun debuut Knee-Deep in the North Sea (2009) verschoof hippe-jazz-band-met-hang-drum-je-weet-wel-dat-etherisch-klinkende-percussie-instrument Portico Quartet steeds meer naar een elektronisch geluid, vooralsnog culminerend in het in 2015 op het Ninja Tune-label verschenen Living Fields. Op dat album, dat verscheen onder de naam Portico omdat de band inmiddels was teruggebracht tot een trio, was geen hang of sax meer te bekennen. In plaats daarvan voorzagen verschillende vocalisten de broedende, elektronische nummers van hun stemmen. Maar op Art in the Age of Automation is de band weer een kwartet en keren sax en hang terug in het bandgeluid. Dat betekent niet per se dat de band teruggrijpt naar een vroeger geluid. Eerder is er een sprake van een mooi, gebalanceerd midden tussen de elektronisch gemanipuleerde klanktapijten en beats van Living Fields enerzijds en de akoestische benadering van het oudere werk anderzijds. De band weet op de beste momenten die twee uitersten naadloos in elkaar te laten overlopen in een zwevend, filmisch en atmosferisch geheel. Het is een boeiend muzikaal fenomeen van deze tijd: menig artiest vindt, na het met vallen en opstaan verkennen van de mogelijkheden van computers en  elektronica in anderszins akoestische muziek, langzaamaan een ware synthese tussen de twee klankwerelden. Dat is wat Portico Quartet zo’n fascinerend bandje maakt: de composities moeten het misschien niet altijd hebben van grootse complexiteit, maar het is het fascinerende geluidspalet dat je de diepte in sleept.