De Japanse vibrafonist en marimbist Taiko Saito is afkomstig uit de klassieke muziek maar ontdekte op zeker moment de grenzeloze mogelijkheden van improvisatie. Bovendien hield zij ruimte voor elementen uit de Japanse traditionele muziek toen zij ruim tien jaar geleden een duo besloot te vormen met de Duitse jazzpianist Niko Meinhold. Hun CD ‘Koko’ (2006) kon je zien als een antwoord op de LP ‘Crystal Silence’ (1973) van een vergelijkbaar duo: Gary Burton en Chick Corea. Nu, ruim een decennium later, is het duo een trio geworden met klarinettist en basklarinettist Tobias Schirmer. En nog steeds horen we subtiele, soms meditatieve, soms repetitieve, soms percussieve kamerjazz - maar dan wel met de guirlandes van Schirmer die het geheel een speels, melodieus, en soms uitgesproken mysterieus karakter geven. Dit is typische muziek die je de tijd moet geven om tot je te spreken - maar dan is het bij vlagen ook werkelijk betoverend. En dan ineens peilloos melancholiek: het verstilde ‘Feldmännchen’ - oud-Duits voor ‘ploeg’ - klinkt als een vage droom die zich afspeelt op een grenzeloze en troosteloze verlaten akker. Ik bedoel maar. Prachtig.