Gitarist Raphael Vanoli combineert de snaren van zijn instrument nogal eens met een denderende dosis elektronica. Vanoli, in Duitsland opgegroeid maar gitaar-maestro geworden aan het Conservatorium van Amsterdam, kennen we onder andere van zijn duo Knalpot met drummer Gerri Jäger en van zijn regelmatige bijdragen aan ensemble Lunatree. Opererend op het snijvlak van jazz, vrije impro en moderne gecomponeerde muziek dus. Met een klankideaal (of moet je zeggen: met een stelsel van klankidealen) waar die elektronica logischerwijs een doorslaggevende rol speelt, zelfs als het niet meer is dan een sustain- en een volumepedaal. Je zou van ‘soundscapes’ kunnen spreken als die term niet al te gemakkelijk wordt gereserveerd voor voortkabbelende muziek met een overdosis lieflijke welluidendheid. Precies waar Vanoli het niet van moet (en wil) hebben: rafelranden, scheurende vervorming, zaagtandkarakteristieken, snerpende ruisklanken - het hoort er allemaal bij. En dat weet hij dan ook nog tot een soort welluidende melodieusheid te kneden, die je verbaasd doet afvragen waarom je in dit soort welhaast industriële klanken niet eerder zulke mooie muziek hebt gehoord - maar dat komt natuurlijk omdat die niet door een muzikale geest als Vanoli gemaakt waren. Bibrax is dat wel. En het is een toffe CD.