'Ha, lekker!,' is mijn eerste reactie bij het horen van 'The Collector', de jazzfunkopener van het debuut van dit twaalfkoppige ensemble uit Arnhem. Fijne, funky slaggitaartjes, een strakke blazerssectie en soepele percussie. Maar ook: dit hebben we vaker gehoord. Daarom is het een extra prettige verrassing wanneer de band met tweede nummer 'Londinium' laat horen méér in huis te hebben. Opeens is daar die flinke dosis melodische diepgang en emotionele zeggingskracht die De Raad uit doet stijgen boven genregenoten. Het collectief verstaat de kunst een goede balans te vinden tussen aanstekelijke grooves aan de ene kant en kleine, venijnige breaks en maatsoortwisselingen aan de andere. De Raad staat daarnaast bol van de stilistische afwisseling. Een greep: Snarky Puppy meets Jaga Jazzist ('Londinium'), tangoroffels onder Pink Floyd-achtige akkoorden met een Tarantino-sfeertje ('Wolfe'), zwoele smooth jazz á la Grover Washington jr. of David Sanborn met Weather Report-ritmiek ('Nowhere to Go') en mariachi-Muse met sambaritme en klassiek sausje ('Maji'). Of er dan wel samenhang is? Ja! Ondanks de muzikale afslagen hoor je een helder karakter, mede dankzij de eigenzinnige bezetting (twee drummers, een violist). Ook niet onbelangrijk: de muziek wordt nooit topzwaar en klinkt ten alle tijden levendig. Dat de band het album opnam met een livepubliek erbij zal hier zeker bij geholpen hebben.