Met een norse en ietwat hautaine blik kijkt hij je aan, de armen defensief over elkaar geslagen. Als je op het internet afbeeldingen zoekt van de componist Jan Ingenhoven, straalt je niet bepaald een warme en innemende persoonlijkheid tegemoet. Althans, dat lijkt in de eerste instantie zo. Maar u weet: don’t judge a book by its cover. En dat geldt natuurlijk ook voor Jan Ingenhoven. Matthijs Vermeulen, in zijn tijd bepaald geen geringe figuur, noemde hem “een geniaal kunstenaar... die in vele opzichten Schönberg overtreft”. En zo buitelden de superlatieven in de eerste helft van de 21e eeuw over elkaar heen. Hier en daar werd Jan Ingenhoven door tijdgenoten een van de meest originele componisten van zijn tijd genoemd. Je zal het maar waar moeten maken.
Aan de kwaliteit van zijn muziek van ligt het niet. Dat hij bijna vergeten is, lijkt vooral te komen doordat hij een slechte marketeer voor zichzelf en zijn composities was. Ingenhoven trok zich liever terug op de Veluwe of in Duitsland om rustig te componeren, in plaats van de boer op te gaan met zijn muziek. Daarom werden zijn composities al nauwelijks uitgevoerd toen hij nog leefde. En toen hij overleed in 1951 was het helemaal gedaan.
En wat zonde toch. Want Ingenhoven schreef warme, menselijke muziek met af en toe een wat strenge, Weense twist. Subtiel van dynamiek en zeer delicaat van timbre. Zijn dit te vage bewoordingen voor je? Dat kan. Luister dan maar gewoon even naar dit stukje muziek...