Hartstochtelijk houd ik van muziek. Fietsen op een wielrenfiets doe ik met evenveel hartstocht.
Zo beklom ik drie weken geleden met vijf vrienden de Mont Ventoux. Verschil moest er wezen, dus we kwamen allen na elkaar aan op de top: 1912 meter.
Als u de klim kent vanaf Bedoin dan weet u ook dat de hel begint in ‘het bos’. Onafgebroken een dikke 20 km klimmen met een stijgingspercentage van gemiddeld 10 procent. Het was die dag 26 graden en de zon leek door mijn helm heen te branden. De enige gedachte die je hebt, bij zo’n 8 km per uur gestamp is: niet afstappen, no way. Liever kotsen en een schrale kont dan opgeven…
Hoe dan ook, op een gegeven moment na zo’n 9 km wordt het je dan toch teveel en vooral te saai. Je probeert afleiding te vinden, maar door het zweet in je ogen zie je eigenlijk niets van de omgeving . Dus waarom niet een muziekje om de tijd te doden en de pijn te verlichten. Uit mijn achterzakje probeerde ik, hevig slingerend, mijn mobiel te vissen. Ondanks het slechte zicht wist ik mijn Spotify lijst te vinden en herinnerde me dat de pianosonates van Beethoven, gespeeld door onze Nederlandse trots Ronald Brautigam, bovenaan stond(en). Keuze: de Appassionata opus 23 gespeeld op een 19e eeuwse fortepiano maar op een manier die me zou helpen de berg te bedwingen. Zij die me voorbij fietsten, het waren er niet veel, keken ietwat meewarig om naar me omdat ik de muziek luid had staan, een koptelefoontje had ik niet bij. Het kon me niks schelen, Brautigam stuwt Beethoven naar grote hoogten en het pianootje bezwijkt bijna; sturm und drang, kraakhelder, spannend, complete gekte, Brautigam is Beethoven, zo moet de dove echt hebben gespeeld.
De top van de Ventoux naderde en naderde, de vermoeidheid was verdwenen en maakte plaats voor hernieuwde strijdlust. Ik luisterde naar de magische overgang van het tweede naar het derde deel. Kijk, daar viel de Brit Tom Simpson tijdens de Tour de France dood van zijn fiets op 13 juli 1967. Bij het monument staan een paar dikke Belgische wielrenners te herdenken. Hoe gaan die de top halen met zo’n hangende buik en zonder Brautigams Beethoven in de achterzak?