Tegen het einde van haar optreden bedankte de Britse Poppy Ackroyd het publiek hartelijk voor het aandachtig luisteren naar haar muziek. Het was namelijk muisstil. Iedereen probeerde het fijnmazige weefsel van haar geluid te ontrafelen. Nou moet ook wel gezegd worden dat de Rewire-gangers grote respect hebben voor vrijwel alle acts, geen geklets, geen gespeel met mobieltjes, gewoon lekker rustig luisteren.

Poppy zat achter de vleugel met aan haar rechterkant een tafeltje vol effecten, twee laptops, een loopstation en andere gadgets waarmee ze een tweede laag bij haar muziek kan aanbrengen. Elke toetsaandrijving, elk plokje op de vleugel of beroering van de pianosnaren die ze maakt, komen (al dan niet vervormd) terecht in een prachtige soundscape. Met haar e-viool legt ze er af en toe een strijkerslaag onder. Die laag klinkt mellow in tegenstelling tot haar pianospel dat ietwat mechanisch overkomt. Misschien omdat de piano versterkt is, maar het kan ook komen door haar spel met de loopstation. Het is namelijk vrij rationeel wat daar gebeurt. Je moet altijd vooruit denken en op het juiste moment een nieuw geluid  toevoegen. Het is een beetje te vergelijken met touwtje springen. Wat ze speelt, zijn patronen, die ze herhaalt. Te vergelijken met minimal music maar dan zonder ingewikkelde verschuivingen. Interessanter is de tweede laag, de laag die voorbij gaat aan haar pianospel. De laag die ze dus ter plekke creëert. Slechts één keer gebruikt ze een sample van een oude klok. Soms verschijnen er mysterieuze geluiden als het zuchten en rochelen van een oude machine. Of dan hoor je een zwerm vogels, ook te zien op het scherm achter haar, veranderen van richting.

De visuals met smaakvolle zwart/wit beelden geven een emotionele laag aan het geheel.

Gezien: zondag 3 april, 17.15 - 18.00 uur Prins 27 theater. CC