De opener van de tweede dag Music Meeting komt uit, je raadt het al, Lissabon. Het is hun eerste keer in Nederland en ze hebben er zin an. Buiten is het rond twee uur net lekker weer aan het worden, maar binnen in de Apollo-tent is het donker. En vol. Want daar zit dat vijftienkoppige ondergrondorkest uit Lissabon, met aan de vleugel hun aanvoerder: componist, toetsenist en bandleider Marco Barroso. En die Barroso doet niet moeilijk over het laten horen van zijn invloeden. De muziek van zijn orkest tingeltangelt af en toe als de minimal van Steve Reich, en soms komen er ineens flarden Zappa voorbij. De forse band klinkt nu eens als de Pixies, en dan weer als de soundtrack van een Bond-film. Allemaal buitengewoon kundig en liefdevol gespeeld, met een onmiskenbare groove. Dansbare stuff dus, zou je denken.

Misschien komt het doordat het zondagmiddag 14.00 uur is op een Nijmeegse festivalweide, maar het L.U.M.E. krijgt de boel maar moeilijk in beweging. Bovendien zit het hele publiek op stoeltjes. Maar misschien komt het ook wel doordat het orkest een tikkie tam overkomt. Bandleider Barroso is zenuwachtig en houdt de touwtjes stevig in handen. Dus de bandleden mogen hier en daar wel lekker soleren, maar nergens effe flink uit de bocht vliegen. Iedereen blijft daarom netjes achter zijn lessenaar zitten, en uitgeschreven muziek vanaf de a4-tjes voor ‘m spelen. Er is dan ook weinig Undergrounds aan het orkest; die naam doet toch een zekere rauwheid en een donker randje vermoeden. Een linke band met gevaarlijk solerende types erin. Dat is niet het geval. Al met al is het heus wel groovy, maar de band swingt niet echt. Aan betrouwbare invloeden en talent geen gebrek, maar het L.U.M.E. mag de teugels nog wel wat meer laten vieren. 

Gezien:  Apollo, 14.00-15.00 uur, Music Meeting 2016
TK