Erg grappig als de presentatrice van het Parkpodium op Mundial de Braziliaanse brass- percussieband aankondigt als Bíksiga, in plaats van Bixíga (spreek uit: Bisjiega). Biksiga doet me op een één of andere manier denken aan hondenbrokjes. De volledige naam Bixiga 70 verwijst naar een studio in de wijk Bixiga vlakbij Rua Augusta in hartje São Paulo, gevestigd op nummer 70. Het getal slaat ook op het vintage geluid van de jaren zeventig.

Net zoals Jungle by Night begon het allemaal met een fascinatie voor de afrobeat van Fela Kuti. Beide bands zijn in staat gebleken om een eigen geluid te ontwikkelen uit de afrobeat door veel andere ritmes te incorpereren. Bixiga 70 put bijvoorbeeld ook uit een enorm reservoire van Afro-Braziliaanse ritmes.

De dag begon grijs met regen, maar tijdens het optreden van Bixiga 70 schijnt de zon fel. Zouden hier zowaar voodoo-krachten aan te pas zijn gekomen? Het publiek reageert enthousiast op de groep die speelt als een geöliede machine ongelooflijk strak en vol speelplezier. Het geluid is prachtig transparant, alles is goed in balans, de geweldig complexe percussie, psychedelische keyboard, en de gitaar plus blazers die alles behalve clean spelen. Bij het nummer waar alleen de percussie aan het woord is - het heeft veel weg van een drumband uit Bahia -, verschijnt een danseres. Ook de percussioniste Simone Sou, die in Nederland woont, doet een aantal nummers mee.

Flauw, maar eigenlijk ook wel weer vrolijk is het verzoek aan het publiek om een treintje te vormen en 'woe woe' te zingen. Een soort polonaise midden door het publiek. Het idee komt uit Brazilië waar het publiek dat spontaan deed, en sindsdien maakt het 'tremzinho' deel uit van de act. Het is net als de muziek verbindend, iets waar de groep heel erg mee bezig is, zo blijkt uit het interview, dat spoedig hier on line zal verschijnen.

Parkpodium 15-16, CC