Human Doc
Het is mijn leven
Vijfentwintig jaar geleden nam het leven van Joop Hemelrijk (toen 40) een dramatische wending. Hij werd aangereden door een dronken automobilist, raakte ernstig gehandicapt en moest de zorg voor zijn kinderen uit handen geven. Sindsdien is Joop boos. Boos op het leven. Ooit had Joop Hemelrijk het goed. Hij was getrouwd, had twee kinderen en een schip. Toen zijn vrouw overleed, gaf hij zijn werk als binnenvaartschipper op en nam hij de zorg voor zijn kinderen op zich. Na het ongeluk kwam Joop terecht bij de Prinsenstichting, een instelling voor verstandelijk gehandicapten. Hij woont hier inmiddels 25 jaar maar heeft zich nog steeds niet verzoend met zijn situatie. Hij kan niet accepteren dat hij afhankelijk is van de zorg van anderen. Maar vooral heeft hij grote moeite te moeten leven tussen verstandelijk gehandicapten. Alleen met zijn huisgenote Kiki kan hij het goed vinden. Met haar filosofeert hij over wat het leven nog de moeite waard maakt. Zijn kinderen en begeleiders doen hun best om het leven van Joop zo aangenaam mogelijk te maken. Maar hij is vaak eenzaam en boos en zorgt voor veel onrust in zijn omgeving. Het liefst wil hij een leven tussen 'normale' mensen. De verhuizing naar een nieuw geopende woonvoorziening voor mensen met niet aangeboren hersenletsel, in een gewone wijk, geeft iedereen hoop op een gelukkiger leven voor Joop. Wanneer hij echter in de gaten krijgt dat zijn nieuwe huisgenoten heel ernstig gehandicapt zijn, nog veel ernstiger dan in zijn vorige groep, komt de woede en agressie jegens zijn omgeving in alle hevigheid terug. Besloten wordt dan maar weer terug te keren naar het bekende terrein van de Prinsenstichting. Vriendin Kiki drukt hem op het hart niet te huilen en er het beste van te maken. Joop: 'Maar hoe?'