‘Op de voet door Europa met een busje peperspray’ was een van de titels die ik voor deze serie bedacht, de dag nadat het duidelijk werd dat ik dit werkelijk zou gaan doen. Want net als toen ik naar Afrika vertrok, ging ik er half van uit dat ik onderweg zou worden vermoord. Toen door malariamuggen, nu door Europese freaks. En ik was niet de enige die daar zo over dacht. Vrienden hadden “intuïties”, voorgevoelens, vreemde dromen. Ik kreeg mailtjes van mensen van wie ik al in tijden niks had gehoord: wees voorzichtig! Pas op! Want maar heel weinig is enger dan de wereld om ons heen.

Toch vertrok ik, eigenlijk, met niks. Misschien met wat hoop, maar zonder peperspray, zonder voorbereiding, zonder slaapzak, zonder tent en zonder route. Ik was geheel afhankelijk van waar ik het meest bang voor was: De Ander. En dus lachte ik. Ik keek de ander in de ogen en liet hem weten hoe hard ik hem nodig had. En dat was het rare: vanaf het moment dat ik de deur achter me dichttrok lachte iedereen terug.

Lees het blog van Raoul op nrc.nl/padvinder