Geboren in 1918 (100 jaar)
Overleden op 12 augustus 2018
Anton zat vroeger bij de landmacht en werkte later bij de gemeente. Een paar jaar geleden kwam hij met zijn vrouw in De Drie Hoven te wonen. Ze woonden er gescheiden, want zijn vrouw had dementie en kwam op de gesloten afdeling. Ruim twee jaar geleden overleed zij. Anton miste haar vreselijk. Gelukkig kreeg hij veel bezoek van zijn kinderen en kleinkinderen, dus eenzaam was hij niet.
Anton ging lichamelijk hard achteruit. Hij kon niet meer lopen, zag en hoorde slecht, zijn conditie werd minder en hij had dagelijks pijn. Voor hem was het leven lijden geworden. Elke ochtend zei hij tegen zijn vriend Jan Carel: ‘Weer niet gelukt.’ Toen Jan Carel hem na verloop van tijd vroeg wat hij daar mee bedoelde, zei Anton dat hij weer wakker was geworden. Het was duidelijk dat Anton verlangde naar de dood.
Zijn kinderen hebben in het voorjaar zijn euthanasiewens met de huisarts van De Drie Hoven besproken. Zij heeft de Levenseindekliniek ingeschakeld. Zowel de arts van de Levenseindekliniek en de onafhankelijke SCEN-arts hebben geoordeeld dat Antons verzoek om euthanasie aan de wettelijke eisen voldeed.
hoe is het nu met Anton?
Anton hield de regie over zijn dood in eigen hand. Op 12 augustus 2018 heeft hij in het bijzijn van al zijn kinderen en kleinkinderen zijn drankje gekregen, ‘waardoor ik ga slapen en niet meer wakker word’, zoals hij het zelf omschreef.
Zijn laatste grote wens was dat een van zijn kinderen zijn as uit zou strooien op de Javazee, net als dat ooit is gebeurd met de as van zijn vrouw. Eind januari 2019 heeft zijn zoon dit gedaan.