Wim Duisenberg is de eerste president-directeur van de ECB. De afgelopen vijf jaar had hij de lastige taak om deze jonge centrale bank te institutionaliseren en internationaal op de kaart te zetten. Bij de start van de ECB in 1998 had de bank amper geschiedenis, geen traditie en nauwelijks een smoel. Behalve dan die van de Fries met de dikke witte haardos.

Op welke manier heeft Duisenberg de ECB een gezicht gegeven waardoor de politieke en de financiële wereld vertrouwen kregen in de Bank? Wat zijn zijn ideeën daarbij? Hoe is het leven in een cultuur waar alle woorden op goudschaaltjes worden gewogen? Eén opmerking van Duisenberg kan zorgen voor de verschuiving van tientallen miljarden euro's op de financiële markten.

De ECB is in 1992, in het Verdrag van Maastricht, door de EU in het leven geroepen. Het orgaan werd opgericht door de politiek om zonder bemoeienis van de politiek te kunnen functioneren. Maar in deze tijden van recessie staat de euro onder politieke druk. En ook de lidstaten staan onder druk van de zelfbepaalde criteria. Hoe verdedigt hij de onafhankelijkheid van de bank?

De film geeft een impressie van Wim Duisenberg als president van de ECB en schetst een beeld van de man achter de president. Tegenlicht volgde Duisenberg tijdens zijn laatste half jaar als president. In die periode trekt de oorlog in Irak voorbij, stijgt de opvolging naar een climax en neemt de politieke druk op het groei- en stabiliteitspact toe. Hij blikt terug op zijn benoeming, zijn diepte- en hoogtepunten en geeft een visie op de toekomst van Europa en het leven als ambteloos burger.

Regie: Hans Fels/Edmond Hofland
Productie: Karin Spiegel/Madeleine Somer
Eindredactie: Roel van Broekhoven/Doke Romeijn/Frank Wiering