'Un million de chômeurs, c'est un million d'immigrés de trop'. Frankrijk was eind jaren zeventig in economisch zwaar weer terechtgekomen. Het sociale stelsel stond onder druk en de werkloosheid groeide met de dag. Maar Jean Marie Le Pen, leider van de extreemrechtse partij Le Front National, kwam in 1978 met de oplossing; als alle buitenlanders het land uit werden gezet, zou de werkloosheid zo zijn opgelost. Zijn populistisch pragmatisme kreeg steeds meer aanhang en het Front werd een inmiddels niet meer weg te denken factor in de Franse politiek.
Elke verkiezing kwam Le Pen dichter bij het presidentschap. Maar zijn grootste verworvenheid is wel dat hij het extreemrechtse gedachtengoed in Frankrijk salonfähig heeft gemaakt. In Speeches een ontmoeting met de vrouw van François Duprat, geestelijk vader van Le Pens beruchte toespraak in Le Havre die bij een aanslag om het leven kwam; met Assaleck Ag Tita, een gevluchte Toeareg, die in het voorjaar van 2012 op de fiets stapte om erachter te komen wat al die Front National-stemmers op het platteland beweegt; met Farid Smahi, een overtuigd Front National-stemmer; en met Alain Juppé, die evenals Le Pen in 1978 op verkiezingstournee was. Hij was de bedenker van het cordon sanitaire en voorkwam dat Le Pen in 2002 president werd.