Kroniek van een aangekondigde dood

Luis Carlos Galán was de gedoodverfde winnaar van de Colombiaanse presidentsverkiezingen eind jaren tachtig. Met zijn speeches, die een regelrechte aanval waren op Pablo Escobar en zijn drugskartel, maakte hij zich geliefd bij het volk maar gehaat bij de drugsbaronnen. 'Colombianen', zo betoogde hij breed gesticulerend, 'moeten weer trots worden op hun paspoort als ze bij de grens aankomen'.

Met zijn scherpe woorden aan het adres van de narco's tekende hij zijn doodvonnis. In het stadje Soacha werd hij te midden van een massa aanhangers zonder scrupules doodgeschoten. Een ontmoeting met de familie van Galán, die 25 jaar na de moord nog steeds vecht om omgekochte politici achter de tralies te krijgen, met Galáns persoonlijke cameraman, die vaak vergat te filmen omdat hij door Galáns woorden begeesterd raakte en met twee mannen van wie hun broer onschuldig in gevangenis belandde als verdachte van de moord op Galán.

‘Mag ik mijn pak aandoen voor het interview?’ vraagt hij. Hij toont me het linnen pak dat hij droeg op de dag van de moord op Luis Carlos Galán. Die bewuste 18 augustus 1989 stond hij naast de presidentskandidaat van Colombia op een open pick-up, die hen door de juichende menigte naar het podium bracht. Toen Galán zijn speech wilde beginnen, klonk echter alleen het geluid van mitrailleurs. De bloedvlek op zijn witte pak is het eerste wat zag.

Even geloofde hij dat hijzelf was geraakt. Maar het was het bloed van Galán, die bewegingloos op het podium lag. Die avond zouden de drugsbaronnen klinken op de moord. Sindsdien draagt Julio op 18 augustus zijn linnen pak. Jarenlang alleen op zijn flat, want iedereen werd verdacht in het Colombia van toen. Vijfentwintig jaar later is de zaak Galán nog steeds actueel.

Hij vraagt of ik hem kan helpen met het dichtknopen van zijn vest. Ik vind het gênant de oude man te forceren in een pak dat hem al zeker twintig jaar niet meer lijkt te passen. Maar nu elke verdenking aan zijn adres is verdwenen, kan een knellend pak zijn trots niet smoren.

Twintig jaar later past Don Julio zijn witte pak nog steeds. Hij vertelt hoe 18 augustus 1989 voor hem verliep: 'Ik zag direct aan Luis Carlos dat er iets was, ik had hem nog nooit zo gezien. Alsof hij aanvoelde dat er iets zou gebeuren die dag.'

Jesús Calderón was de persoonlijke cameraman van Galán. Calderón keert terug naar het plein waar hij in 1989 de moordaanslag op film vastlegde. Hij was zo idolaat van Galán dat hij vaak vergat te filmen omdat hij door diens woorden begeesterd raakte.