'Sunny Bergman maakte deze documentaire toen ze 34 was vanuit een soort angst om ‘straks’ niet meer aantrekkelijk gevonden te worden en tegelijkertijd vanuit boosheid, omdat vrouwen voortdurend op hun uiterlijk worden beoordeeld. Sunny laat haar eigen uiterlijk onder de loep nemen, wat de documentaire echt en eerlijk maakt.
Lotte van Raalte is documentaire- en modefotograaf. De sproeten van een collega op de set verleidden Lotte om háár te fotograferen, in plaats van de professionals die ze doorgaans voor de lens had. Die shoot was het begin van haar boek 'BODY', een ode aan het vrouwelijk lichaam met foto’s van 46 vrouwen tussen de 13 en 94 jaar. Foto’s van borsten, voeten, buiken, gezichten, billen, ruggen, … schouders. Op welke schouders staat Lotte van Raalte zelf? Oftewel, door wie laat zij zich inspireren?
#1 Beperkt houdbaar
Sunny Bergman
Deze film toont precies de paradox waar ik me ook heel erg over kan opwinden: tot nu toe verdien ik mijn geld in de mode-industrie, maar ik heb altijd een soort haat-liefdeverhouding gehad met die wereld. Mede door de mode-industrie willen we allemaal hetzelfde soort gezicht hebben. Enerzijds durf ik nu, op m’n 31e, niet te zeggen dat ik nóóit aan de botox ga, anderzijds vind ik elk van de vrouwen die ik heb gefotografeerd voor BODY zo ontzettend mooi. Hoe ouder, hoe mooier, misschien wel. Hoe meer lijnen op het lichaam, hoe meer verhaal.'
#2 The broken column
Frida Kahlo
'Het is misschien cliché, maar een van mijn grootste inspiratiebronnen is Frida Kahlo. Zij is een soort feminist, maar dan 100 jaar geleden, en nu is ze weer iconisch; soms zelfs platgeslagen, ze wordt overal afgebeeld. Ze speelt met mannelijkheid en vrouwelijkheid en combineert realisme met fantasie. Dat doet ze ook in haar schilderij The Broken Column. Daarop beeldt ze zichzelf af, gehuld in een soort harnas. Door haar torso loopt een ijzeren ruggengraat, uit haar lichaam steken spijkers. Ondanks de tranen die langs haar wangen lopen, ziet ze er prachtig uit. De boodschap die ik daaruit haal, is dat je een lichaam hebt gekregen waar je het maar mee moet doen en dat je daarin hartstikke mooi bent.
©
www.fridakahlo.org
Ook als je zoals Frida moet kampen met ziekte en de nasleep van een ongeluk. Wat me ook fascineert, is dat Frida het schilderij schilderde vanuit haar bed nadat ze een operatie had ondergaan, ingesnoerd in een harnas, zonder te kunnen bewegen. Een beetje het tegenovergestelde van mijn werk, want dat is heel vrij en heel open.
Frida had natuurlijk ook die iconische unibrow, iets wat we nu graag weghalen maar wat zij gewoon liet staan en wat ik echt geweldig vind. Dat is ook wat ik laat zien; ik heb natuurlijk ook gezichten in mijn boek, want een lichaam is niet alleen maar billen en borsten. Er is een beeld waarvan zelfs de printer vroeg of ik zeker wist dat het oké was qua roze huidtinten en pukkels. Daar moest ik van lachen omdat ik dacht: we hebben als mens zo de neiging om dingen weg te halen.
Ik zie mezelf niet per se als feminist, maar met dit project denk ik eigenlijk: het is natuurlijk wel een statement.'
#3 A Subtlety, or the Marvelous Sugar Baby
Kara Walker
'Vorig jaar zag ik in Tate Modern een groot kunstwerk van Kara Walker: fountain, een gigantische fontein. Dat vond ik al heel indrukwekkend, maar toen kreeg ik van een andere kunstenaar een filmpje toegestuurd van een werk dat Kara Walker in 2014 maakte in een oude suikerfabriek in Brooklyn: een enorme sfinx; een soort mix van slavin en sfinx, gemaakt van suiker, helemaal wit. Ondanks het feit dat ik het werk niet eens in het echt heb gezien, vind ik het echt heel erg fantastisch. Op het eerste gezicht is het kunstwerk best figuratief en toegankelijk, maar het gaat eigenlijk over politiek, minderheden, historie, racisme; alles in dat ene werk. Bij mij gaat het niet over ál deze aspecten, maar er zit wel een diepere laag in mijn werk, die de manier waarop vrouwen in de media worden geportretteerd, aan de kaak stelt.'