Biografie Huib Drion
Huibert Drion werd op 25 april 1917 in Den Haag geboren in een gezin van zes kinderen. Zijn vader Frans Drion was kamerlid voor de Liberale Staatspartij, de voorloper van de VVD. Het vrijheidsdenken werd hem dus met de paplepel ingegoten.
Drion gaat Rechten studeren in Leiden. Hij houdt buitengewoon veel van de klassieken, maar weet niet goed wat hij wil studeren en dus wordt het Rechten. Ondanks het feit dat hij geen lid wordt van een studentenvereniging en zichzelf als een obscure student betitelt, wordt hij in 1938 voorzitter van de Leidse tak van het Comité van Waakzaamheid, dat tegen het nationaalsocialisme waarschuwt.
Als de oorlog uitbreekt, schrijft, stencilt en geeft hij grotendeels samen met zijn broer Jan het verzetsblad De Geus uit, waarin onder andere Duitse propaganda doorgeprikt werd en collaborerende universiteitsmedewerkers op een zwarte lijst werden gezet. Een gevaarlijke bezigheid, maar of het zijn zijn dood kon worden “daar dacht ik niet over na. Als je begon te twijfelen, kon je er maar beter mee ophouden. Ik weet wel dat mijn moeder bang was dat mijn broer en mij iets zouden overkomen. Maar nooit heeft ze ons gevraagd ermee op te houden”. Gedurende de hele oorlog brachten ze het blad uit. Aan het eind van de oorlog heeft het blad een oplage van 5000 exemplaren.
Na de oorlog gaat hij door met zijn studie Rechten en na zijn studie schrijft hij aan zijn proefschrift. In 1954, nadat hij ook nog een jaar aan de prestigieuze universiteit van Harvard heeft gestudeerd, promoveert hij met ‘Limitations of Liabilities in International Air Law’. Vier jaar later wordt hij hoogleraar burgerlijk recht in Leiden.
In 1969 begint zijn loopbaan bij de Hoge Raad, waar hij later nog vice-president van zal worden. Over die tijd zei hij zelf in een interview met het Leids Univeritair Weekblad Mare: “Mijn mooiste tijd, wat recht betreft, heb ik beleefd in de Hoge Raad. Heerlijk praten over de toepassing van de wet zonder dat je te maken hebt met ellebogenwerk of ambities die een goede discussie in de weg zitten.”
Het grote publiek leerde hem kennen via een artikel in het NRC Handelsblad van 19 oktober 1991, ‘Het zelfgewilde einde van oude mensen’, waarin hij pleit voor een euthanasiemiddel voor 75-plussers die levensmoe zijn. Over een pil wordt in het artikel nooit gesproken. Ruim tien jaar later zei hij er dit over: “Het is niet meer dan een paar alinea’s die ik had opgeschreven toen mijn schoonzus ooit eens hardop nadacht over zo’n middel. Ik had geen flauw idee dat het zo’n ophef zou veroorzaken toen ik het naar de NRC opstuurde… Maar mijn intentie is nog steeds onveranderd. Het is toch afschuwelijk om je vader of je partner opgehangen te vinden? Dat kan anders. Of mensen die in een bejaardentehuis alleen maar wat zitten te mummelen en wiens leven volledig door anderen wordt gerund. Walgelijk lijkt me dat. Een pil kan dan uitkomst bieden.”
Huib Drion stierf op 20 april 2004, bijna 87 jaar oud in Leiden.
Karen de Bok
Huib Drion
De pil van Drion, daar hebben we allemaal wel eens van gehoord. De man achter de pil heette Huibert (Huib) Drion. In het jaar voor zijn interview met Karen de Bock veroorzaakte de rechtsgeleerde een roerige maatschappelijke discussie door te pleiten voor een middel waarmee ouderen, die hun leven wilden beëindigen, dat op een humane manier konden doen. De discussie is er nog steeds, haar grootste pleitbezorger inmiddels niet meer, hij overleed in 2004. Luistert u hier naar het vijf uur durend interview van 3 juli 1992.