Wat is er nou precies zo grappig aan kinderen die volwassenen nadoen?
‘Nou, ik denk dat het vooral confronterend is. Als volwassene krijg je eigenlijk een spiegel voor, je wordt geconfronteerd met je eigen gedrag, hoe kinderachtig dat wel niet kan zijn. Infantiel, inderdaad. Daarnaast is het ook gewoon geestig als je een achtjarige bij de relatietherapeut hoort zeggen: “Ik heb het gevoel dat we de verbinding kwijt zijn.” Dat werkt volgens mij heel goed, de kinderen spelen het ook echt alsof het om leven en dood gaat.’
Ik las dat je eerst een soort Animal Crackers voor ogen had, maar dan met baby’s.
‘Dat was op aangeven van mijn moeder, die is onlangs oma geworden en had mijn nieuwe nichtje en neefje naar de crèche gebracht. Tijdens het spelen bedacht ze de voice-overs erbij – net als bij Animal Crackers, daar is ze dol op. Het had ook zo’n leuk zaterdagavondprogramma kunnen worden, maar het leende zich ook voor een black comedy.'
'Ik wilde er die dubbele laag in hebben, je moet er iets over jezelf van leren. Daarom heb ik met Maria Goos – met wie ik samenwerkte aan het ontzettend goed bekeken La Famiglia – gespard. Zij weet alles van zwarte komedie en daar kwam Infantilio uit.'
'We hebben er nog wel over getwijfeld trouwens, of het ging lukken. Ik bedoel, het is soms al een probleem om goede volwassen acteurs te vinden in Nederland, gezien de kleine markt, laat staan kinderen. Maar ik durf wel te zeggen dat we de krenten uit de pap hebben gepikt. Je kijkt hier naar de potentieel nieuwe Carice van Houtens en Michiel Huismans.’