Patrick Habare verloor eerst zijn vingers in een persmachine bij Goodyear, daarna raakte hij ook zijn baan kwijt toen de fabriek naar Polen verkaste. Lekker goedkoop. Veel Fransen pikken dat niet langer.

de man zonder vingers

De Franse regering geeft maar weinig om zijn arbeiders. Patrick Habare heeft zijn hele werkende leven voor Goodyear gewerkt. De bandenfabrikant stond bij de artsen van een naburig ziekenhuis bekend als 'het slachthuis'.

Habare verloor zelfs zijn twee vingers in een persmachine. Logisch, veiligheidsmaatregelen kosten geld. En dat wilde Goodyear niet uitgeven aan zijn werknemers! Jaren later raakte Patrick ook zijn baan kwijt toen de fabriek naar Polen, waar de lonen lager zijn, verkaste. Lekker goedkoop.

Patrick voelt zich gebruikt. Toch gelooft de filosofisch aangelegde platenverzamelaar niet in revolutie. Volgens hem moet verandering geleidelijk gaan. 'We hebben een koning onthoofd maar kregen er een keizer voor terug,' zegt hij als hij het woord revolutie hoort. Heeft hij een punt of is hij bang? En als de slachtoffers van een oneerlijk systeem niet voor zichzelf opkomen, wie moet het dan doen? 

de boze leerlingen van de revolutie

Sandrine en Michel

Sandrine Hricak en Michel Fourmaux konden vroeger makkelijk leven van een gezamelijk minimum inkomen. Dat is steeds lastiger geworden door de jaren heen. Vroeger gingen ze nog op vakantie. Dat kan nu niet meer. Ze moeten alleen maar werken, werken en nog eens werken. 

Sandrine en Michel zien zichzelf als leerlingen van de revolutie. Het stel denkt veel na over hoe het verder moet met Frankrijk. Wanneer Sandine voorstelt om de belangrijkste overheidsgebouwen van Parijs in brand te steken, bromt Michel dat afkeurend van de hand. 

Katia en Emma

Katia Anton is moeder van vier kinderen in de bijstand. Ondanks dat ze nauwelijks tijd had om naast de opvoeding van haar kinderen nog iets anders te doen, sloot ze zich aan bij de gele hesjes. Volgens haar is de beweging niet uitgedoofd in een tijd waarin samenkomsten door corona niet meer mogen. Haar jonge dochter Emma schrijft verhalen. Laatst nog over het einde van de wereld. Toeval? 

bekijk ook

Capital in the 21st Century

Het gedachtegoed van econoom en filosoof Thomas Piketty begint steeds meer gemeengoed te worden. Het was dan ook niet voor niks dat Piketty in 2014 uitgenodigd werd om in de Tweede Kamer zijn ideeën te delen. Filmmaker Justin Pemberton verfilmde diens bestseller Capital in the Twenty-First Century.

De gelijknamige documentaire brengt de ideeën van Piketty helder in beeld en levert een reis op door de geschiedenis van rijkdom en macht. Er wordt afgerekend met de populaire veronderstelling dat de groei van kapitaal hand in hand gaat met sociale vooruitgang en de film laat een nieuw licht schijnen op de wereld om ons heen en haar groeiende ongelijkheden. De rijken worden steeds rijker, de armen steeds armer, maar Piketty heeft hier een oplossing voor.

extra kijk- en leestips

In dit artikel van Britannica kun je lezen hoe de opeenvolgende conservatieve regeringen van Frankrijk zijn omgegaan met sociale hervormingen.

Ze hebben mijn vader vermoord

‘Aan mijn kinderjaren bewaar ik geen enkele goede herinnering,’ aldus de eerste zin van Weg met Eddy Bellegueule. Een kroniek van afgrondelijke misère. Die van dorpelingen die ooit, net als auteur Édouard Louis’ vader, vrijwel allemaal fabriekarbeiders waren, maar inmiddels een bestaan van tamelijk luidruchtige uitkeringsarmoede leidden. Maar vooral de misère van de auteur zelf.

Hij wordt bejubeld als een 'literair fenomeen' en roept meer dan eens op tot revolutie en opstanden tegen de heersende klasse. In de internationale pers wordt Édouard Louis daarom ook wel gezien als het linkse antwoord op Michel Houellebecq. Zijn nieuwste roman heet Ze hebben mijn vader vermoord.