Spionnenrekruteerder Ola Kaldager zegt dat hij met pensioen is. Zelf zou hij niet zo snel iemand rekruteren, hier in Kirkenes. Maar iedereen die innige relaties met de Russische overburen onderhoudt vanwege werk, liefde vriendschap, sport of cultuur, zal je vertellen dat de inlichtingendienst vroeg of laat een keer bij je op de stoep staat.
Kaldager denkt niet dat Noren vaak worden ingezet als bron, maar wel als tussenpersoon of koerier. Om een Noor te ronselen voor de inlichtingendienst wordt volgens Kaldager vaak een beroep gedaan op het nationale gevoel: "Dit doe je voor je land, het is belangrijk voor Noorwegen."
Hij denkt niet dat Berg met grove middelen onder druk is gezet. Waarschijnlijk is er een beroep gedaan op zijn eerdere werk als grensinspecteur en dat hij als grenswachter in zekere zin toch al deel uitmaakte van de strijdkrachten.
Het leven van een (s)pion is volgens Kaldager minder waard dan het collectieve doel. Als de zaak belangrijk genoeg is, is het toegestaan om mensen uit te buiten of om mensenlevens op het spel te zetten. Als spionnenchef zul je doen wat nodig is om iedereen onder je zo ver te krijgen dat de informatie binnen komt die je nodig hebt.