De familie Tastan verhuisde zeven jaar geleden van het platteland (Erzincan in Oost-Turkije) naar Istanbul. Dochter Gizem ging naar de universiteit en haar broer Gokhan wilde werken in de stad. Vader werkte als vrachtwagenchauffeur en was vaak lang van huis, moeder werkte bij de kapper als koffievrouw. Pa kijkt met spijt terug. Hij betreurt het dat hij weinig tijd met zijn kinderen heeft kunnen doorbrengen en voelt daardoor nog steeds emotionele afstand. ‘Ik weet niet hoe ik met hen moet praten, ze vertellen mij niets, onze levens lopen langs elkaar heen.’  
Op het platteland was het leven zwaar voor de Tastans: hard werken voor weinig geld. In Istanbul wonen zij in een slechte buurt met kleine huizen. 

Pa mist zijn dorp en het familieleven daar, maar zijn vrouw vindt de verhuizing naar de stad de beste beslissing ooit. ‘Het dorpsleven is dodelijk, we hebben veel tijd verloren daar’, zegt ze. ‘Deze domme man van mij is een bangerd en is snel tevreden. Ik wil nieuwe uitdagingen aangaan.’ 

Ze heeft haar diploma als schoonheidsspecialiste gehaald en wil graag haar neus laten corrigeren. Dochter Gizem is politiek actief en is tegen de regering van Erdogan. Ze werkt als makelaar, wil graag rijk worden, gaat veel uit en werkt af en toe als bartender. Haar broer lijkt op zijn vader: passief en snel tevreden met zijn kleine leven. De dames zijn dominant in het huis. Vader en moeder zijn uit liefde getrouwd. De dochter mag ook trouwen met wie ze wil, als ze haar maagdelijkheid maar wel tot het huwelijk bewaart. Zelf vindt ze dat onzin. 

Kennedy (roepnaam Ken) werkt in de media, twee dagen in de week als producer en bij een ander mediabedrijf twee dagen in de week als managing director. ’s Avonds, als hij niet laat doorwerkt, is hij bij een van zijn twee vrouwen. Met beide vrouwen, Roseline en Truphena, heeft hij kinderen. Geloof en religie zijn belangrijke facetten in het leven van Ken. Hij was eerst moslim, maar raakte teleurgesteld toen hij de intolerantie van moslims ten opzichte van christenen zag en is nu protestants christelijk. Zondag gaat hij naar de kerk. Roseline bezoekt dezelfde kerk als Ken, Truphena gaat naar een Anglicaanse kerk. God de schepper is de leidraad in hun leven. 

Polygamie is nooit een vooropgezet doel geweest voor Ken, hij ziet liefde als iets dat je overkomt en spontaan plaatsvindt. ‘We proberen onszelf te beheersen door onszelf aan één iemand te committeren maar van meerdere mensen houden is helemaal niet vreemd maar juist natuurlijk’, is zijn visie op de zaak. 
De vrouwen denken daar wellicht anders over, die vinden de situatie best moeilijk en mogen elkaar niet echt. Daar kijkt Ken niet van op: ‘Zelfs met je eigen broer heb je ruzie wanneer je onder hetzelfde dak woont. Mensen verschillen van elkaar, dat geeft frictie.’

Een goede relatie is wanneer er vrede en begrip is, en hij ziet daarin voor zichzelf als man een coördinerende rol hierin. Hij hoopt dat hij het voor elkaar krijgt dat zijn vrouwen zich als co-wives gaan gedragen.

Haomin Sun werkt als reparateur van ATM-automaten en is manager van het personeel van het bedrijf. Het is zijn droom om ooit een eigen bedrijf te beginnen (meer geld, beter leven – denkt hij), maar hij meent dit moeilijk in de grote stad te kunnen realiseren. Hij werkt van zeven uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds, soms gaat hij in de avond terug naar de machines die eerder stuk waren om te checken of alles het nog doet, soms blijft hij op kantoor slapen. Het weekend brengt hij met zijn zoontje door, zijn vrouw Lije Shan is dan aan het werk.

Hij wil graag een tweede kind, zij niet. Lije Shan werkt in shifts: eerst twee volle dagen achter elkaar, dan 1 dag alleen ‘s ochtends en vervolgens 1 dag in de namiddag – en dit patroon gaat zo door, ook in het weekend.
De grootouders van beide kanten zijn bevriend en eens per week komt de hele familie bij elkaar om samen te eten.

Anjoke en Maarten zijn beiden eerder getrouwd geweest – Anjoke zelfs twee keer. Soms zijn ze met z’n tweeën, soms met zijn achten thuis. Anjoke is een high-achiever: cum laude afgestuurd, gespecialiseerd tot gynaecoloog en perinatoloog, is coördinator interne opleidingen in het ziekenhuis waar ze werkt en zit daarnaast in allerlei besturen.

Maarten heeft een carrière bij ING achter de rug en is nu intervisiecoach op Nijenrode. Hij begeleidt managementteams en geeft leiderschapstrainingen. Hij is fanatiek met sport: hij speelt hockey en hij fietst veel. Anjoke wandelt graag met de hond. 

Denis Abramov is een 41-jarige fotograaf die werkt voor de krant Vedomosti (wat ‘nieuws’ betekent), een dagelijks dagblad dat vooral over politiek en economie schrijft. Vedomosti is in handen van het Nederlandse mediatycoon Derk Sauer, wordt door de gewone Rus gelezen en komt ook uit in het Russisch. Denis is getrouwd met Masha (33). Samen hebben ze een dochter van vijf. Uit een eerder huwelijk heeft Denis nog een dochter van veertien die bij haar moeder woont.  

Masha komt uit een beroemde journalistenfamilie, is zelf ook journaliste geweest (ze deed vooral rechtbankverslaggeving) maar is met werken gestopt nadat ze haar dochter kreeg.
Denis is een vrije geest met eigen meningen over economische uitbuiting, het kapitalisme en politieke overheersing. Hij is idealist en vrijheidsdenker, kritisch op de regering van Poetin maar iemand die daar verder weinig mee doet in activistische zin.  

Denis fotografeert alles wat hem wordt opgedragen, vaak is hij in de Doema. In zijn reguliere werk kan hij zijn eigen blik moeilijk kwijt, zijn ziel en zaligheid stopt hij in zijn fotografie op instagram. Daar laat hij zich meer van een sociaal bewogen kant zien.
Net als veel kritische Russen met geld en uit de middenklasse is hij geëmigreerd; afgelopen jaar is het gezin Abramov naar Servië verhuist. Zijn vaste aanstelling bij de krant heeft hij eraan gegeven, hij werkt nog wel als freelancer.

De Berberians zijn een hechte familie. Conservatieve gezinswaarden staan hoog in het vaandel: onderling respect, mannen als hoofd van het gezin, veel tijd als familie met elkaar doorbrengen en iedere zondag naar de kerk gaan.
Vader Dicran is een ingenieur van naam die 42 jaar les geeft aan de universiteit. Hij heeft een eigen bedrijf, waar zijn zoon Dicran jr. in werkt. De vrouwen van beide mannen werken ook in het bedrijf. 

Dicran jr. Is de jongste van vier broers en heeft zijn ouders hun eerste kleinkind geschonken, toen hij tijdens zijn studie bouwkunde een tienermeisje zwanger heeft gemaakt. Hij werkt weliswaar in het bedrijf van pa, die met pensioen in het vooruitzicht aan het afbouwen is, maar zijn studie heeft hij expres in een andere stad gevolgd om het vak niet van zijn vader te leren - er is de bekende vader-zoon-rivaliteit tussen de twee. 
Moeder werkt behalve in het bedrijf van haar man als adviseur van een congreslid.

Ze voedt ook actief haar kinderen op, ze wilde beslist geen nanny.
Het gezin Berberian is op moeder na lid van de Presbyteriaanse Kerk. Ze gaan elke zondag goed gekleed naar de kerk. Moeder niet, zij is katholiek.
Dicran en zijn vrouw zijn ijdel en bezoeken vaak de sportschool. Hij houdt van fietsen, gaat met zijn vrienden regelmatig op survival de jungle in.  

Steffie is een alleenstaande dame van 47 die in Los Angeles woont. Ze heeft lange relaties achter de rug maar momenteel gebeurt er op het liefdesfront niet veel. Momenteel is ze erg bezig met haar spirituele ontwikkeling. De achtergrond hiervoor ligt deels in het helen van een trauma. 

Eerder woonde ze in New York, waar ze 9/11 meemaakte - een donkere periode in haar leven. Ze besloot haar leven om te gooien, verhuiste naar de westkust en ging op yoga. Als muziekjournalist schreef ze veel over getormenteerde singer-songwriters, wat haar ook te veel focuste op negativiteit.  

Tegenwoordig verdiept ze zich in haar werk op creatieve mensen die mooie dingen maken – mensen die in positieve zin inspireren. Ze werkt aan een boek over ‘cosmic L.A.’ en komt met een groep bevriende schrijvers regelmatig samen om ‘passion projects’ te bespreken.