Mijn vrouw Wendy belde me net nog op mijn mobiele telefoon om te zeggen dat Hans op de operatietafel ligt voor een zware hartoperatie. ‘Ik zal proberen aan je te denken Hans, zet hem op, laat je niet kisten.’
Wendy belde net op, ja, waar belde ze ook al weer voor? Oh ja, kippenpootjes, gemarineerd.
Ik ga nu van de hak op de tak. Ik dwaal af, net als de politici in dit lage landje. Ik wil nog even
terug naar het zwembad. Waarom was ik zo ontspannen? Voorgaande keren was ik alleen maar bezig met het onthouden van mijn kastnummer. Dit is al zo vaak misgegaan.
Ik heb een hersenletsel opgelopen ten gevolge van een acute hartstilstand, vorig jaar eind september 2003, om precies te zijn 21-9-2003.
Vandaag had ik kastnummer 14 en jawel, het kastje ging spontaan open. Waarom ik dit nummer beter kan onthouden dan bijvoorbeeld 11, 86, 45 of 37? Ik weet het wel, maar dat zeg ik nu nog niet. Nu genoeg geluld, ‘kein gelul’, zei Ernst Happel altijd. Wat een prachtige man was dat, een echte FURHER.
Houd je vast, daar gaan we. Vroeger stonden er op mijn schooltas allerlei teksten en afbeeldingen; van een Davidster tot de tekst; ‘alle Ruden Jaus’. Ja, ja, ik deed de raarste dingen
om op te vallen en aandacht te krijgen. Wat heb ik allemaal wel niet gedaan om in de spotlights
te komen?
NIETS!
Met bijna twee meter aan lengte en de haren tot aan de ellebogen en een lief gezichtjes was voldoende. Die lange haren gaan er vanzelf wel een keer af. Die twee meter dat wordt iets lastiger en een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Mijn oma noemde mij vroeger
al ‘Rood Voske’, een van mij eerste bijnamen, er zullen er nog vele volgen.
Waarom voel ik mij verplicht om vandaag een stukje te schrijven? Waarom?
Omdat ik me nog steeds net iets teveel Nederlander voel, nog wel. Maar ik ben bang,
love over fear, dat dit Koninkrijk langzaam aan het afbrokkelen is en haar identiteit aan het verliezen is. Allemaal onze eigen schuld? Hoezo schuld? Het mag toch niet zo zijn dat wapens
hier gaan bepalen wie het voor het zeggen heeft! Het lijkt wel of we worden teruggeworpen in de tijd. De oerinstincten komen terug bij een deel van 'onze' samenleving. Overleven. Maar voor welke prijs dan? Ik ben het meer dan zat! Wat nu? Hoe nu verder?
Met dit beleid: Normen en waarden kom je niet ver meneer Balkenbrei, wat een duivels beleid
voert u uit. Niet dat u nu de zwarte piet krijgt toebedeeld, nee dat voert te ver. Het moet veel daadkrachtiger naar buiten worden uitgedragen met heldere en juiste communicatie. Lik op stuk. Geen ‘ja maar’, want daar zijn we wel wereldkampioen in, altijd maar weer een compromis sluiten.
Natuurlijk moet er gepraat worden, maar de knoop moet wel een keer worden doorgehakt. En aan hakken daar ontbreekt het bij u aan. U hakt met het verkeerde bijltje en als u wilt hakken dan is het kwaad al geschied.
Je kunt zegen wat je wil over de cowboy Bush, het is wel een kereltje met ballen. Hij sprak net zijn medeleven uit op de televisie over de op zijn sterfbed liggende Arafat. Bush weet waar hij naar toe wil werken en straalt dat ik uit in woord en daad. Hoe zal men regeren op de dood van Arafat? Het wordt er niet stabieler op in de wereld. Wat zou G.J.B. Hilterman hebben gezegd over deze bewogen episode van de mensheid?
Dat er genoeg te doen is in dit in mijn ogen prachtige land, dat lijkt me duidelijk. Dus beleidsbepalers van Nederland (laag land): " Het is de hoogste tijd om het woord bij de daad te voegen en laat zien waar je voor staat. Niet dat we straks allemaal ontmanteld zijn en zeggen hadden we maar dit of dat gedaan. Ik besluit met; " later is allang begonnen!"
Liefs en licht van een staatsburger van Nederland (nog steeds, gelukkig maar).