Love hurts

<< geluid van een bandje dat wordt teruggespoeld waarna de recorder
opnieuw wordt aangezet >>

Jongen, ik wil je iets vragen. Het is weer een hele tijd geleden dat we
elkaar voor de laatste keer spraken…….en laten we eerlijk zijn……het
gesprek had niet bepaald een happy end. Langzaamaan begint het tot mij
door te dringen dat jouw jeugd……hoe moet ik het zeggen…..

Laat ik bij het begin beginnen. Mijn vader, jouw opa dus, had in de tweede
wereldoorlog de kant gekozen die nu door iedereen zo wordt verafschuwd.
Helaas liet hij dat al te duidelijk merken. Zelfs ik en jouw oom Koos
ontkwamen niet aan zijn profileringdwang en na verloop van tijd moesten we
zelfs zo’n je-weet-wel-uniform dragen. Wat had ik een hekel aan dat ding.
De oorlog kon alleen al om die reden niet snel genoeg voorbij zijn. Maar
de oorlog ging niet voorbij voor ons. Na de bevrijding werden we nog
jarenlang verketterd en vernederd. In de winkels werden genegeerd, op
straat uitgescholden en op school werden we in de hoek gezet. De reden was
logisch, wij waren degene die de haat letterlijk hadden uitgedragen en nu
kreeg men de kans om ons terug te pakken. In die dagen nam ik me één ding
voor, wanneer ik kinderen zo krijgen zouden ze nooit de gelegenheid
krijgen om haat uit te dragen. Integendeel, als ik de kans zou krijgen zou
ik hen juist de liefde laten uitdragen.

Jaren gingen voorbij en de jaren ’60 kwamen eraan. Nog altijd voelde ik de
pijn van het uitverstoten zijn vanwege die stomme haatpakjes. Toen werd
het 1967, jaar van flower power en peace. Ik hield mezelf voor dat ik nu
de gelegenheid om iets recht te zetten en dat ik mee moest doen met de
beweging om de fouten van mijn vader goed te maken. Mijn haar liet ik
groeien en ik droeg kleren in alle kleuren van de regenboog. Kortom ik was
liefde en ik droeg liefde uit.

Later kwam jij ter wereld en ik wilde koste wat kost voorkomen dat jou
hetzelfde zou overkomen wat ik direct na de tweede wereldoorlog had
meegemaakt. Ik kon niet anders dan jou ook de liefde laten uitdragen. In
de dagen nam de haat weer toe, krakersrellen, punkbeweging en de opkomst
van de centrum democraten. Er moest dus een reactie komen en jij kreeg net
zo’n kleurrijke kleding als wij droegen. Het staat me bij dat je in die
dagen vaak huilend thuiskwam omdat je was uitgescholden vanwege jouw
kleding. Ik begreep het niet. Jij was toch het toonbeeld van liefde? Waren
de mensen nu opeens tegen de liefde? Het kon nog erger. Je had in de tijd
een liedje over een vader die was blijven hangen in de sixties. Elke keer
als er iets te doen was op school, een ouderavond of een
toneelvoorstelling, hoorde ik kinderen dat liedje neuriën. Wanneer we dan
weer thuis kwamen zei je niets maar ik had duidelijk het gevoel dat er
iets niet lekker zat. Bij mij ook niet trouwens want ik begreep het niet.
Hoezo blijven hangen in de sixties. Liefde is toch van alle tijden? Vreemd
genoeg zijn de kleding en de haardracht die we toen droegen schijnbaar
weer helemaal in. Vooral bij sterhippies en altindo’s.

De laatste jaren dat we elkaar zagen bleef je steeds zeggen dat ik jouw
jeugd had verpest met die liefdestroep. Ja, liefdestroep noemde jij het.
Elke reactie van mij leek jou overtuiging alleen maar sterker te maken
totdat het escaleerde en je besloot voorgoed weg te blijven.

Dat je hier maar drie straten vandaan woont en me nooit meer wilt zien
doet pijn maar ik kan er begrip voor opbrengen. Dat je de kleine ook al
bij me weg houdt doet nog meer pijn maar zelfs daar kan ik nog wel een
beetje begrijpen…………..maar er is iets anders waar ik mee zit. De laatste
tijd zie ik hem regelmatig voorbij komen. Hij draagt dan altijd shirtjes
met een bepaalde politieke boodschap. Niet zelden wordt hij dan achterna
gezeten en beschimpt door leeftijdsgenootjes. Het is net of er wig tussen
hem en de andere kinderen is geslagen. Daarom wil ik je vragen of hij
andere kleding kan dragen. Doe het niet voor mij maar doe het voor hem.

Groetjes, papa……..nee………toch maar niet zo

<< geluid van een bandje dat wordt teruggespoeld waarna de recorder
opnieuw wordt aangezet >>

Hoogachtend Je-weet-wel-wie