En dat ontdek je pas nadat je het scenario hebt geschreven.
‘Ja, dat klopt, maar ze spreken het echt alleen maar op Texel, niet in Utrecht, ook niet op het corps. Misschien dachten ze dat het voor mij niet interessant was, dat ik ze als Baywatch lifeguard wilde portretteren.’

De Leeuws eerste film, Overal spullen (in 2011 uitgezonden door de Boeddhistische Omroep), ging over de relatie tussen mensen en hun spullen: waarom hebben mensen zo veel, en waarom willen ze altijd meer. In die film telde de Leeuw hoeveel spullen ze zelf nu eigenlijk bezat. Bademeisters lijkt in aanpak vrijwel het negatief van die eerste film. De filmmaker is als personage afwezig, ze stelt geen vragen, maar observeert slechts – geen enkele duiding. Die ontwikkeling lijkt in lijn met de discussie die vorig jaar naar aanleiding van een artikel van filmcritica Dana Linssen losbrandde en tot een serie in De nieuwe reporter en een door het Mediafonds georganiseerde conferentie leidde. Te veel (ook jonge) documentairemakers maakten films volgens een vast stramien, zo luidde de kritiek: afgebakend onderwerp, expliciete vraagstelling, interviews en dan het zaakje met voice-overs zo’n beetje aan elkaar plakken.

Te veel documentaires beperkten zich tot informeren en verklaren. Allemaal beproefd recept natuurlijk – generaties Nederlandse documentairemakers vulden er een oeuvre mee –, maar het was geen cinema. Waar bleef het filmische experiment dat in het buitenland zo welig tiert? Het was ook allemaal zo braaf. Het lijkt of althans een deel van de jonge makers van de Teledoc Campus-films de oproep ter harte hebben genomen. Het zijn poëtische films, beeld en geluid zijn sturend, zonder commentaar. Toch een reactie op die discussie?

De Leeuw: ‘Ik denk niet dat het per se een reactie is. Ik vind die discussie over experiment ook erg lastig: wat voor de een experimenteel is, is voor de ander gesneden koek. Experiment is geen doel op zich. En vragen om experimenteel te zijn, is toch een beetje is alsof je een dier in het circus een kunstje laat doen. Je moet je eigen pad volgen en daar trouw aan zijn, en dat is al ingewikkeld genoeg als je te maken hebt met financiers, met een omroep, en met allemaal mensen met meningen, en je moet je verantwoorden, en je bent aan een vaste lengte gebonden. Ik vind de verscheidenheid juist mooi.

Als je van de filmacademie komt, krijg je iets anders te zien dan op de Rietveld, waar ik ben opgeleid. Mensen van de School voor Journalistiek denken bijvoorbeeld in termen van “waar” en “niet waar”, en dan zeggen anderen weer: ja, maar wat doet dat er toe? Dat maakt het interessant. Dat Bademeisters een heel andere film is dan Overal Spullen heeft ermee te maken dat ik na die eerste film het gevoel had dat ik ergens in terecht was gekomen dat mijzelf niet paste; dat bijna activistische karakter. Niet dat ik er niet meer achter sta, inhoudelijk, maar ik had ook zoiets van: ja, dat gebeurt al zoveel, op die manier. Ik wilde nu iets met mensen doen, dat had ik nog nooit gedaan. En scènes, gewoon observeren.’

Jammer dat je het als kijker niet ruikt.
‘Nou, als ze zo liggen te slapen, zie je ook wel dat ze best wel vies zijn; die vliegen op hun gezicht, toch? Ik heb het gevoel dat het er wel in zit... Ze zien er ook wel een beetje ranzig uit. Iemand zei tegen mij: ik zou niet willen weten hoe het daar ruikt.’