Ik ken een mevrouw die leeft zonder nieuws. Ze is oud, loopt met een rollator als ze naar de supermarkt wil en met een stok als ze naar de film gaat. Dan maakt ze zich op, laat krulspelden in zodat de onderkant van haar haren naar binnen krult. Ze is nog steeds knap, lang en dun. Ze draagt zijden jurken die ze dertig jaar geleden heeft gekocht.
Het nieuws kijkt ze niet meer, ze is gestopt. Ze moest huilen elke keer dat ze haar televisie aanzette. Het journaal denderde bij haar binnen, de mascara droop over haar wangen. Ze zette haar televisie op straat, zegde de abonnementen van de krant op en bestelde een zak aarde voor op het dakterras.
Nu eet ze pasta met tomaten die ze zelf verbouwd heeft. Ze weet niet wat er op 4000 kilometer van ons vandaan gebeurt. Ze weet niet van de bussen die klaarstonden met de vlag van Assad achter de voorruit. Ze weet niet van de smeekbedes aan haar en de rest van de wereld gericht. De tomaten op haar bord zijn heet, ze heeft de schil eraf geweekt, dan komt de structuur nog beter tot zijn recht. Nu huilt ze alleen bij het snijden van haar zelf geteelde uien. Toch wil ik zo niet leven. Het helpt niets, maar ik huil.
© Alma Mathijsen