Memorabele middernachtelijke gesprekken

Pieter: ‘Ik heb een negatief geheugen dus slechte gesprekken onthoud ik altijd langer dan goede gesprekken. Die slechte gesprekken weet ik allemaal nog van minuut tot minuut, dat zal wel een evolutionaire functie hebben’, lacht hij. Een opsomming van mislukte gesprekken zou geen recht doen aan zijn werk bij Nooit Meer Slapen, waar hij al in 2015 de Zilveren Reissmicrofoon voor in ontvangst mocht nemen. Memorabele momenten, die zijn er gelukkig (ook) in overvloed.

Rondom de 2000^e uitzending van Nooit Meer Slapen vertelde Pieter in de VPRO Gids al over een aantal bijzondere ontmoetingen. ‘Met Henny Vrienten bijvoorbeeld, hij kwam zo vereerd binnen en zei tegen me ‘wat goed om je een keer te ontmoeten’, terwijl ik dat juist helemaal andersom voelde. En het gesprek met Peter R. de Vries was om soortgelijke redenen ook bijzonder.’     

‘Dan was er natuurlijk het Jort Kelder-moment. We hebben een soort van verleden met elkaar, want we waren ooit liefdesrivalen (Pieter was jaren eerder gespot, zoenend met de toenmalige vriendin van Jort Kelder, red.). Toch had ik hem nog nooit gesproken en die allereerste keer was dus meteen live op de radio. Jort dacht ‘misschien leuk om dit er meteen in te gooien’. Zo’n entree is aan hem wel besteed en hij wist het goed uit te spelen. Het leverde geestige radio op, met een mate van smeuïgheid die mensen wel konden waarderen.’

'Wat ik ook heel memorabel vond, was het interview met Lucia Rijker. We hadden een heel mooi gesprek over incasseren. In de sport maar ook als het gaat om tegenslagen in je leven, waar zij er veel van heeft gehad. Ik had bedacht dat het gezien het onderwerp wel leuk zou zijn als ze mij aan het einde van het gesprek een knal zou verkopen.’

‘Ze wilde het wel doen maar niet op mijn hoofd want dan zou ik op een brancard naar buiten gedragen moeten worden. Het werd m’n buik maar door de klap werd ik echt gelanceerd. Ze is tenslotte wel wereldkampioen. Het lukte me niet meer goed om netjes af te kondigen en de volgende dag had ik het logo van The Who op mijn buik staan: een witte, blauwe en rode cirkel.’

‘Maar het was een grappig moment en het paste goed bij het gesprek. Het fragment ging viral, net als het gesprek met Jort Kelder overigens, maar dan wel losgekoppeld van alle context. Werd het verhaal ineens ‘Lucia Rijker rekent af met irritante interviewer’. Dan heb ik toch liever dat mensen gewoon het hele uur luisteren.’

(artikel gaat verder onder dit aanmeldvenster)

Toch ook een mislukt gesprek dan. ‘Zo eentje waarbij je je klunend naar het einde van het uur moet bewegen’, omschrijft Pieter. ‘Met Esther Gerritsen heb ik dat gehad. Zij had vooraf gezegd dat ze het heel eng vond om geïnterviewd te worden. Dus ik dacht, meteen maar die sprong in het diepe nemen. Nu kan je die aanpak voor jezelf beslissen maar niet voor de ander. Dus ik ging er met een iets te stevige openingsvraag in en zij klapte helemaal dicht.’

‘Later konden we er samen gelukkig goed om lachen en ze is daarna nog eens te gast geweest. Toen ging het heel goed. Ze vertelde me dat dat interview een doorbraak was geweest en ze daarna haar interviewangst achter zich heeft gelaten. Ze zou zeker eens Zomergast moeten worden.’

‘Wat ik het meest ga missen aan Nooit Meer Slapen is de fijne plek die we ervan hebben weten te maken in de nacht. Het nachtwerk begon me echt op te breken op den duur maar ik ben nooit, echt niet één keer, met tegenzin naar de studio gegaan. Het is er gewoon fijn. De portier, de taximensen, de technici en natuurlijk het clubje waarmee we Nooit Meer Slapen maken. Het valt me zwaar dat achter te laten.’

Pieter gaat straks aan de slag bij NRC: ‘Ik ga een wekelijkse podcast maken. In den beginne zullen mensen zeggen: ‘het lijkt verdorie Nooit Meer Slapen wel’. Ik ben natuurlijk nog dezelfde persoon, maar na een tijdje zullen ze door hebben dat het een totaal ander ding is: ander tijdstip, ander medium, andere club. Het belangrijkste verschil wordt wat mij betreft een iets hoger tempo. Gesprekken bij Nooit Meer Slapen waren altijd heel intiem, dicht op de huid, het werd het soms bijna therapie, behalve dat ik geen oplossingen aandroeg. Dat past bij de nacht.’

‘Maar ik vind wel dat er nu wel heel veel podcasts en programma's met superpersoonlijke interviews zijn. Bij NRC wordt het wat mij betreft iets minder op het persoonlijke. Er is nu zoveel aan de hand dat ik denk dat het tijd is dat we allemaal onze kop uit onze kont trekken en de blik weer op de wereld richten.’