In Memoriam: Bob Visser

Bob Visser begon in 1970 bij de VPRO-radio het programma VPRO Vrijdag, maar aan het eind van dat decennium stapte hij over naar televisie. Een van zijn eerste producties die de VPRO uitzond was een aflevering van Het gat van Nederland, een portret van Rotterdam door de ogen van Jules Deelder (1977). Een van de laatste de documentaire Mijn leven als Jules Deelder (2013). Daartussen zit een bonte stoet producties, waaronder veel jeugdtelevisie. Bijvoorbeeld Verhalen van de boze heks en Villa Achterbuurt.

Frank Wiering werkte vanaf de jaren tachtig met hem samen en herinnert zich zijn enthousiasme. ‘Bob was altijd positief en had voor alles een oplossing. Ik weet nog hoe The Clash optrad bij poppodium Doornroosje. Het was verboden daar te filmen. Toen zei hij dat we een paar mensen in het publiek een klein hobbycameraatje moesten geven. Het resultaat zag er natuurlijk niet uit zoals je van tv gewend bent, maar dat maakte niet uit. Dat je aanwezig was, dat was al heel goed. En zo bleek het ook te werken.’

Bob Visser was geen typisch Hilversums gezicht, maar een Rotterdammer in hart en nieren. In 1993 richtte hij het productiebedrijf Neon Film/TV op. Vanuit een oude boksschool in Rotterdam maakte hij voor lokale en landelijke zenders films en documentaires. Wilfried de Jong memoreert zijn grenzeloze enthousiasme. ‘Nooit was iets te gek, hij had altijd wel een camera liggen en ging meteen aan de slag. Je wilde erbij zijn wanneer hij bezig was. Hij was een belangrijke figuur voor alle Rotterdamse makers. Het startpunt voor alles en iedereen die iets wilde gaan doen in televisie- of theaterland.’  

Bob kon alles regelen, vertelt Frank Wiering. ‘Heb je een crane nodig? Ik weet wel iemand die een vorkheftruck heeft, daar kun je ook mee omhoog. Die doet dat wel even.’

Hij maakte zelfs een speelfilm, Het veld van Eer (1993), geschreven door Jules Deelder, waarin Loes Luca debuteerde. Wiering: ‘Met nul budget is hij er gewoon aan begonnen, en het resultaat was geweldig. Als Bob presenteerde voor Gasthof zur Post Modernen, schreef ik de tekst en hij bedacht hoe hij de presentatie zou doen, altijd op het onmogelijke af. Hard rennend naast een auto, met de camera op de bijrijdersstoel.Vier keer, want in dat soort gevallen was Bob niet snel tevreden. En hoe meer gehijg, hoe beter.'

'Hij wilde als presentator B.O.B. Visser genoemd worden, zoals G.B.J. Hiltermann. Hij vond dat dat statuur gaf. Het moest ook uitgesproken worden als B.O.B. Visser. Het was altijd lachen met Bob, het was een genot en een eer om met hem te mogen werken. Mocht er toch een hemelpoort bestaan, dan wordt hij gelijk binnengelaten. En anders lult hij zich wel naar binnen. Goede reis B.O.B.’