Een van mijn favoriete Villa Achterwerk-programma’s is nog steeds De broertjes van Frank en René Groothof.
Volstrekt geloofwaardig spelen twee volwassen mannen dat ze twee kinderen zijn, twee broertjes, maar dat hoeven ze natuurlijk niet te spelen. Heibel en liefde, samenspannen en ‘het is niet eerlijk’. Alles door elkaar en iedereen die een broer heeft, zal het herkend hebben. Ik heb geen broer, mijn zusje was mijn broer. Drie jaar jonger, maar over alles en iedereen de baas, dus ook over mij.
Een positie die ik alleen kon verdragen door haar zo af toe een uurtje achter de kelderdeur te houden. Hoe erg het precies was, vroeg ik me laatst af, nadat ik de podcast De tweede van Lynn Berger en Jair Stein had gehoord. Mooie en verschrikkelijke verhalen over waarom mensen een tweede kind willen en krijgen, wat dat betekent voor de oudste, hoe lang de broeder- en zustertwisten nog doorwerken in het volwassen leven, en hoe makkelijk vooral boosdoeners hun daden later ontkennen of zich er niet van bewust waren. Dat kan misschien ook helemaal niet, wanneer je, zoals te horen is in een van de afleveringen als driejarige even je nagels diep in de arm van je babyzusje begraaft. Mijn zusje beschikt gelukkig over een sardonisch karakter dat haar bij al mijn gemene inventiviteit juist in lachen deed uitbarsten, dus ze pleitte me vrij toen ik ernaar vroeg.
Boris Johnson werd premier en benoemde zijn broer Jo tot onderminister van Bedrijfsleven, Energie en Industriële Strategie. De commentaren in de kranten gingen niet over het nepotisme, in Groot-Brittannië is nu niets te gek, maar vooral over Jo’s anti-Brexit-standpunt. Begrijpelijk, maar ik zou graag willen weten wie van de twee vroeger de ander in de kelder opsloot.