Een paar weken geleden haalde ik een herinnering op aan het liedje ‘15 miljoen mensen’, dat in een reclamespot werd gebruikt. Nu blijkt dat die herinnering het vuur onder de Nederlandse protestbeweging heeft aangewakkerd, dus het is de hoogste tijd dat ik mijn excuses aanbied aan u allen. Het Nederlandse gele hesje wil terug naar de puinhopen van Paars, naar de gulden, Nederland 1, naar het kwartje van Kok, dat ook zoveel sympathieker klinkt dan de ecotaks van Macron, naar de bubbel van de jaren negentig, toen dat woord helemaal nog niet bestond (haha). Het gevoel in de verkeerde tijd geboren te zijn, was altijd voorbehouden aan romantici, maar is nu gemeengoed geworden. Zwelgen in nostalgie om de problemen van vandaag maar niet onder ogen te hoeven zien, of de waarde van wat er verandert.
Ondertussen werden in Delft de grenzen van de quantumwereld opnieuw getekend. Onderzoekers voerden een experiment uit met plakjes silicium ter grootte van een bacterie om te zien of quantumgedrag ook op die schaal aantoonbaar zou zijn. Daarbij ging het vooral om ‘verstrengeling’, een effect waarbij de twee deeltjes zich als één gedragen onder gecontroleerde omstandigheden waarin ze worden gekoeld tot het absolute nulpunt. En als het met een deeltje ter grootte van een bacterie kan, waarom dan niet met een deeltje ter grootte van een mens? Nog niet, nu nog niet.
Maar stel je voor, geel hesje, het is 1996 én 2018. Je bent één, maar op twee plaatsen tegelijk. Of beter nog: 1988, 1996 en 2018. Of liever helemaal zonder 2018? Je zult kleiner moeten worden, en kouder. Dertig miljoen deeltjes, overal en nergens, verstrengeld met zichzelf.